Był nie tylko wybitnym teologiem, ale też prawdziwym obrońcą cesarstwa rzymskiego. Pontyfikat Leona I przypadł na bardzo trudny czas dla upadającego imperium. Został papieżem w 440 roku, zmarł w 461. Dwukrotnie siłą perswazji, dzięki swym zdolnościom dyplomatycznym, ocalił Rzym. W 452 r. spotkał się w Mantui z bezwzględnym i okrutnym wodzem Hunów Attylą i zdołał go przekonać do rezygnacji z marszu na Rzym. Trzy lata później Rzym zdobyli Wandale. Św. Leon I Wielki wynegocjował wówczas porozumienie z ich królem Gejzerykiem. Dzięki temu udało się powstrzymać falę przemocy.

Hiszpański malarz Francisco de Herrera przedstawił św. Leona w papieskim majestacie. Jego śmiałe spojrzenie ukazuje człowieka, który nie boi się żadnych wyzwań i wzbudza szacunek. Został on ukazany z najważniejszymi atrybutami papiestwa. Trzyma klucz, który pierwszy papież, św. Piotr, otrzymał od Zbawiciela, zgodnie ze słowami z Ewangelii według św. Mateusza: „I tobie dam klucze do królestwa niebieskiego” (Mt 16,19). Na głowie papieża widzimy tiarę, a w ręce trzyma on pastorał zakończony krzyżem z trzema poprzecznymi ramionami. Oba te przedmioty mają podobną symbolikę.

Tiara to tradycyjne uroczyste nakrycie głowy papieży aż do 1965 roku, kiedy Paweł VI przestał jej używać. Składa się z trzech diademów ułożonych jeden nad drugim. Interpretuje się je najczęściej jako władzę papieża nad niebem, ziemią i czyśćcem lub jako władzę nad trzema częściami świata zamieszkanymi przez potomków synów Noego (Sema, Jafeta i Chama): Europą, Azją i Afryką.

Leszek Śliwa