Legenda mówi, że właśnie taka bura zepchnęła statek św. Franciszka na chorwackie wody Adriatyku z kursu do Ziemi Świętej, dokąd zmierzał, aby głosić Ewangelię. Morski prąd zaniósł go prosto do portu w Zadarze. Tę historię opowiada ojciec Bojan, franciszkanin z zadarskiej wspólnoty i proboszcz prawie 20-tysięcznej parafii, największej w mieście.

Konfesjonały Zadaru

Franciszek płynie do Chorwacji. Jest rok 1212, sześć lat po jego nawróceniu. Gdy staje na lądzie Sklawinów, jak nazywano niegdyś Słowian z południa Europy, pyta o miejsce do odpoczynku. We wskazanym przez kogoś kościele sióstr benedyktynek (dziś to kościół pw. św. Mikołaja) zostaje poproszony o modlitwę za umierającą w celi na górze przełożoną. Chwilę później zdrowa zakonnica zbiega po schodach i usługuje Franciszkowi przy stole. Z wdzięczności za uzdrowienie całe zgromadzenie prosi papieża o zgodę na dołączenie do klarysek, a Franciszkowi daruje część ogrodu, w którym bracia zbudują klasztor poświęcony swojemu patronowi – pierwszy po tej stronie Adriatyku. Dokumenty potwierdzają informację, że już w 1223 r., czyli jeszcze za życia Franciszka, bracia mieszkali na terenie klasztoru w Zadarze, a ich kościół pw. św. Franciszka biskup konsekrował w 1280 r. kilka miesięcy przed słynną katedrą św. Anastazji. To początek prowincji franciszkańskiej św. Hieronima.