Zestawienie obu postaci – Recepa Tayyipa Erdoğana oraz Mustafy Kemala Atatürka – może wydawać się szokujące. Przecież od 16 lat środowisko tego pierwszego konsekwentnie przeprowadza transformację państwa od modelu laickiego autorytaryzmu w stronę autorytaryzmu z dużą rolą islamu jako spoiwa życia społeczno-politycznego.

Zmiana czy kontynuacja?

W takim ujęciu różnica przebiega głównie na poziomie stosunku do religii i jej miejsca w państwie. Kemaliści i stojący przez dekady na straży świeckości państwa generałowie z prawdziwie jakobińską gorliwością walczyli z wszelkimi publicznymi demonstracjami wiary czy nawet samych symboli religijnych – ekipa Erdoğana odwróciła ten trend, wprowadzając religię na salony, do urzędów i na ulice. W zachodnim postrzeganiu Turcji dominuje narracja przeciwstawiająca obie epoki według prostego schematu: Atatürk zerwał z otomańskim imperium i stworzył nowoczesne, demokratyczne na wzór zachodni państwo, natomiast Erdoğan przywraca imperialny model państwa osmańskiego.