Na stoliku, honorowym miejscu domu, pieczołowicie poukładane odznaczenia, pamiątki, listy gratulacyjne. Nad kominkiem szable, które otrzymał za zasługi. Duma? Tak, duma. Bo z Polski trzeba być dumnym. I on jest dumny.

Mimo skończonych 95 lat nadal trzyma się prosto; wzrok bystry i to spojrzenie: nieugięte, analityczne, jasne. Jeśli oczy są zwierciadłem duszy, to dusza u niego silna, nieugięta, zwrócona ku sprawom najważniejszym. Pułkownik Tadeusz Bieńkowicz ps. Rączy, kilka dni przed nadaniem przez prezydenta RP stopnia generalskiego, w domu pod Krakowem: – Poszedłem walczyć za Polskę w wieku 17 lat. Nie, nie bałem się. Młodość się nie boi. Ale potem też się nie bałem. Zamiast się bać, wolałem myśleć, działać, analizować. A w życiu towarzyszyły mi i własne zawzięcie, bo zawzięty byłem, i szczęście, i Opatrzność – wymienia. I ten krzyżyk złoty, co mu matka dała do walki. A potem ten więzienny, zrobiony ze szczoteczki do zębów. Symbole wiary i niezłomności.

Do boju!