Viktor Orbán wygrał wybory, więc władze Unii Europejskiej wzmogły ataki na jego kraj. Wolałbym pisać, że robi to europejska lewica, jednak nie byłoby to ścisłe. W ciągu ostatniego półwiecza kultura skrajnej lewicy głęboko ukształtowała główny nurt zachodnioeuropejskiej polityki. Owa ultralewicowa kultura, głęboko zanurzona w marksizmie, zakłada, że należy w całości wywrócić istniejącą cywilizację (a warto pamiętać, że u Engelsa pojęcie „cywilizacja” ma charakter negatywny). Przy czym o ile w wypadku starego marksizmu walka z „uciskiem” i „wyzyskiem” kierowała się przeciw instytucjom czy strukturom prawnym, o tyle w neomarksizmie wykorzenianie ze społeczeństwa kolejnych, ciągle wykrywanych „fobii” – oznacza bezpośrednią walkę ze społeczeństwem i jego kulturą. Dotyczy to więc suwerennej władzy państw i tradycji narodów; rodziny, której naturalny ustrój (trwały związek kobiety i mężczyzny zorientowany na rodzicielstwo i wychowanie dzieci) nie może już być traktowany jako wzór społeczny; i przede wszystkim religii, bo życie w obliczu Boga i nadzieja zbawienia uwalnia człowieka z konsumpcyjnego zniewolenia, a prawo moralne ożywia i daje siłę całemu porządkowi społecznemu.

Węgry jak w soczewce skupiają wszystko, co władze Unii Europejskiej dziś odrzucają. I im bardziej Węgry bronią naszej cywilizacji, im bardziej potwierdzają to demokratycznie – tym bardziej są atakowane. Konstytucja Węgier mówi to wszystko, o czym Unia nie chce mówić w swoich deklaracjach. Zaczyna się od prostego wezwania: „Boże, błogosław Węgrów!” i zaraz potem przypomina, czym była Europa i co związało jej narody: „Jesteśmy dumni z tego, że nasz król, Święty Stefan, tysiąc lat temu osadził państwo węgierskie na solidnych fundamentach i uczynił naszą ojczyznę częścią chrześcijańskiej Europy (…). Jesteśmy dumni z tego, że nasz naród przez wieki orężnie bronił Europy (…). Uznajemy rolę chrześcijaństwa w przetrwaniu narodu (…). Jesteśmy przeświadczeni, że nasza kultura narodowa stanowi bogaty wkład do różnorodnej jedności europejskiej”.

Eurokratów nie cieszy również to, że Węgry, zamiast dokonać „ustrojowej transformacji” i przekształcić system komunistyczny w „nową demokrację” – po prostu odbudowują swoje tysiącletnie państwo po półwieczu niewoli. I mówią to w konstytucji wyraźnie: „Z szacunkiem odnosimy się do zdobyczy naszej historycznej konstytucji oraz do Świętej Korony, która ucieleśnia konstytucyjną ciągłość państwowości Węgier i jedność narodu (…). Nie uznajemy komunistycznej konstytucji z 1949 roku, ponieważ stanowiła ona podstawę panowania tyranii, dlatego ogłaszamy jej nieważność (…). Przywrócenie państwowej suwerenności naszej ojczyzny, utraconej 19 marca 1944 roku, datujemy od 2 maja 1990 roku, od ukształtowania się pierwszego wyłonionego w wolnych wyborach przedstawicielstwa narodu”.

Zarzuty stawiane Węgrom nie mają nic wspólnego z obroną demokracji. Przeciwnie, Węgrom zarzuca się, że działalność George’a Sorosa, łącznie z jego uniwersytetem, podlega węgierskiemu prawu; że organizacje otrzymujące duże sumy z zagranicy mają ujawniać społeczeństwu, że są z zagranicy finansowane; że rząd węgierski śmiał polemizować z imigracyjną polityką władz Unii i przeprowadził w tej sprawie konsultacje społeczne. Im bardziej te działania są popierane przez węgierskie społeczeństwo, tym bardziej władze Unii je atakują.

Dzisiejsza Europa ma poważne problemy z wolnością. We Francji przedostatni prezydent znalazł się pod zarzutami finansowania kampanii z nielegalnych źródeł zagranicznych. A oprócz niejawnych nadużyć władzy są zupełnie oficjalne. Na przykład prawo karzące publicystów więzieniem za apele do rodziców o zachowanie przy życiu ich nienarodzonych dzieci albo usuwanie znaków chrześcijaństwa z przestrzeni publicznej. Za fasadą akcji i interwencji humanitarnych dochodzi do masowych nadużyć seksualnych, a Parlament Europejski odmawia dyskusji na ten temat. Dlaczego? Bo nie należy podejmować dyskusji pod presją populistycznej prawicy. Choćby takie podejście pokazuje sytuację równości, a przede wszystkim podejście do ludzkiej godności.

Jaki jest więc naprawdę sens ataków na Węgry? Najbardziej otwarcie mówili o tym przywódcy liberałów, Guy Verhofstadt i Sophie in ’t Veld: w Unii Europejskiej nie ma miejsca dla państw nieliberalnych. Węgry należałoby z Unii Europejskiej wykluczyć. A wraz z nimi – wszystko to, czego bronią, co reprezentują. Chodzi więc w istocie nie tylko o Węgry, ale o to, czy Europa pozostanie jeszcze Europą. Dlatego obrona Węgier to nie tylko akt przyjaźni i solidarności, ale ochrona Europy, w której my sami, nasz kraj i nasze rodziny, będziemy mogli spokojnie żyć.•