Koniec ery braci Castro. Kuba otwiera nowy rozdział. Takie hasła powtarzały światowe media, gdy Raúl Castro ogłosił ustąpienie z urzędu prezydenta i przedstawił świeżo wybranego przez aparat partyjny następcę, Miguela Díaz-Canela. Czy rzeczywiście są powody do optymizmu?

Raúl wierny Fidelowi

Podobne nadzieje wyrażano, gdy dekadę temu Fidel Castro przekazał władzę swojemu bratu Raúlowi, a po śmierci wodza rewolucji w listopadzie 2016 r. sądzono, że już w pełni samodzielny Raúl naprawdę otworzy Kubę na świat. Poza kilkoma ruchami – jak porozumienie z USA za prezydentury Baracka Obamy czy częściowe reformy umożliwiające prowadzenie działalności gospodarczej – nie można jednak mówić o zasadniczych zmianach w polityce bezpieczeństwa. Pokładający nadzieję w Raúlu komentatorzy zachodni pomijali pewien drobny szczegół – Raúl od początku kubańskiej rewolucji nie tylko szedł wiernie za swoim bratem, ale był też uważany za człowieka od tzw. brudnej roboty. Huber Matos, jeden z przywódców rewolucji, którego później bracia Castro skazali na długie lata więzienia i tortur, mówił mi w 2009 r., że Raúl od początku był bardziej radykalny. Co więcej, przeczytał Marksa i był oddany marksizmowi, gdy tymczasem Fidel nie miał żadnej ideologii, był zapatrzony wyłącznie w siebie, a komunizm wybrał tylko dlatego, że był wówczas modny (gdyby modny był faszyzm, Fidel byłby faszystą, mówił Matos).