Temat zadał sam Jezus w Ewangelii. „Nazwał nas przyjaciółmi, tamtej nocy, przed męką, i odtąd bez niej nie umiemy żyć” (J. Szymik, „Przyjaźń”). Mimo wszechogarniającej promocji egoizmu i konsumpcji wciąż jej szukamy.

Mówiąc o przyjaźni, nie sposób nie łączyć jej z konkretnymi ludźmi, z przyjaciółmi. Niewiele ma do powiedzenia o miłości ten, kto sam nie kocha i nie jest kochany. Ludzkie przyjaźnie prowadzą dalej i głębiej – ku przyjaźni z Bogiem. Z drugiej strony przyjaźń z Bogiem oczyszcza ludzkie relacje, udoskonala je, przemienia. Jak wodę w wino.

Przyjaciel lekarstwem życia

Księgi mądrościowe Starego Testamentu zachwalają ludzką przyjaźń: „Wierny bowiem przyjaciel potężną obroną, kto go znalazł, skarb znalazł. Wierny przyjaciel jest lekarstwem życia” (Syr 6,14.16). „Przyjaciel kocha w każdym czasie, a bratem się staje w nieszczęściu” (Prz 17,17). Pięknym przykładem przyjaźni na kartach Biblii jest więź łącząca Dawida i Jonatana, najstarszego syna króla Saula. Choć Jonatan wiedział, że Dawid może zostać królem zamiast niego, był jego najlepszym przyjacielem, bronił go przed chorym z zazdrości Saulem. Po śmierci Jonatana Dawid pogrążył się w głębokim smutku. Wzorem i źródłem przyjaźni jest ta, którą sam Bóg nawiązuje z człowiekiem. Abraham jest nazwany w Piśmie Świętym przyjacielem Boga (Iz 41,8). O Mojżeszu z kolei napisano, że rozmawiał z Bogiem „twarzą w twarz, jak się rozmawia z przyjacielem” (Wj 33,11).