Użyty przez św. Pawła „rzeczownik merimna wyraża ideę troski, rozterki… Paweł chciałby, aby Koryntianie byli od nich wolni”. I zauważa, że podobny termin, ale w formie przymiotnika, który brzmi merimnous, poprzedzony literą alfa, która nadaje sens zaprzeczenia, czyli amerimnous, znaczy „beztroski”, „pozbawiony trosk”.

I takiego terminu używają rzymscy filozofowie, stoicy, w I wieku – Seneka i Epiktet. Pierwszy z nich w dialogu „De vita beata” (O życiu szczęśliwym) „uważa, że celibatariusz jest wolny od trosk związanych z życiem małżeńskim i rodzinnym, i dlatego może poświęcić się filozofii” – komentuje ks. Rosik.

Św. Paweł był obeznany ze stoicyzmem, a w jego listach można znaleźć tego liczne dowody, jak choćby katalogi cnót i wad czy tzw. tablice małżeńskie, określające obowiązki członków rodziny. Jednakże dla Apostoła Narodów życie szczęśliwe to nie doczesność, ale życie wieczne, życie z Panem na zawsze. Stąd nie chodzi mu o jakieś swobodne uprawianie filozofii, pozbawione trosk głowy rodziny, ale o ważną zachętę. Znów przywołajmy komentarz ks. Rosika: „Apostoł zachęca wszystkich, tak mężczyzn, jak kobiety, tak zamężnych, jak żyjących samotnie, by służyli Bogu we własnym stanie, tak jak zostali powołani”.

Tu, w doczesności, w takim czy innym stanie, w małżeństwie i poza nim, nie będziemy nigdy wolni od uwarunkowań, od realnej walki o zbawienie. Bo doczesność ma swe pułapki, a o nich także pisze św. Paweł.

Dla św. Pawła istotne jest to, by będąc chrześcijaninem, „troszczyć się o sprawy Pana i przypodobać się Panu”. A wszystko po to, by „godnie trwając przy Panu”, zasłużyć na życie wieczne, na zbawienie. Tylko pozornie łatwiej o to celibatariuszom. Brak rodzinnych trosk, owa beztroska, amerimnousia, zamiast duchowego wzrostu może rodzić wewnętrzne rozleniwienie. I tego najbardziej muszą się strzec celibatariusze.