W obozie zjednoczonej prawicy doszło w ostatnich miesiącach do poważnego pęknięcia. Jego istotę można streścić, formułując dwa skrajnie odmienne stanowiska. Według jednego, jeżeli ktoś całkowicie i bez żadnych wątpliwości nie popiera wszystkich działań obozu władzy, jest zdrajcą idei „dobrej zmiany” i broni patologii III RP. Według drugiego, jeśli ktoś nie wskazuje ewidentnych błędów czy patologicznych zjawisk w obozie władzy, działa na niekorzyść „dobrej zmiany”, bowiem tolerowanie negatywnych procesów może uniemożliwić gruntowną naprawę Polski.