Na wielu zdjęciach z czasów PRL dotyczących relacji Kościół–państwo rozpoznać można jego charakterystyczną sylwetkę. Stał zazwyczaj w drugim szeregu, obok kardynałów Wyszyńskiego lub Wojtyły, a później Glempa. Niemało jest także jego zdjęć z Janem Pawłem II, któremu systematycznie zdawał relacje nie tylko o życiu Kościoła w Polsce, ale także o nastrojach społecznych czy konfliktach z władzą. Niewysoki, łysawy, najczęściej z pogodnym wyrazem twarzy albo z tajemniczym uśmiechem, który w gruncie rzeczy nie wiadomo co wyrażał. Nie był wybitnym oratorem czy kaznodzieją, natomiast znakomicie się z nim rozmawiało. Precyzyjnie definiował problem i starał się dotrzeć do meritum spraw, o których toczyła się rozmowa.