Żyjemy w zbyt głośnym świecie. Czy trzeba podawać przykłady? Za moim oknem wciąż jednostajny szum autostrady. Na koncertach, w kinach, na dyskotekach moc fali dźwiękowej dosłownie wywraca wnętrznościami. Z urządzeń wszelakich docierają do nas setki piosenek, filmów, filmików, audiobooków, dźwieków... Tego wszystkiego jest za dużo. Telefony dzwonią wszędzie, także w kościołach. Ludzie wciąż ze sobą rozmawiają, piszą SMS-y, ale zanika sztuka rozmowy. Wygłaszamy monologi, walczymy zażarcie, by powiedzieć swoje. W kółko słyszymy: „ja panu nie przerywałem”.

Skutkiem dyktatury hałasu jest nie tylko uszkodzony słuch, często w młodym wieku. To przede wszystkim utrata umiejętności słuchania. Nie tylko innych, ale i siebie. I skutek najgroźniejszy – przestajemy słyszeć Boga, który przemawia w ciszy. Tracimy religijny słuch duszy.