Turecki zamachowiec strzelał celnie i był pewny, że papieża zabije. Włoskim śledczym powiedział, że wszystko tak zaplanowano, aby Ojciec Święty zginął. Dlatego kiedy 27 grudnia 1983 r. spotkał się z nim w więzieniu Rebibbia, zapytał swą niedoszłą ofiarę, dlaczego żyje. Ponieważ słyszał już coś o orędziu fatimskim i jego związku z zamachem, obawiał się, że „bogini z Fatimy”, która uratowała papieża, zemści się na nim. Wówczas po raz pierwszy dowiedział się od Jana Pawła II o Matce Bożej z Fatimy, która kocha wszystkich ludzi, także jego.

Nie ulega wątpliwości, że kiedy Ali Agca wystrzelił w stronę papieża, decydowały się nie tylko losy Jana Pawła II, ale także bieg historii. Jak bardzo jeden strzał może zmienić dzieje świata, pokazał zamach w Sarajewie. Gdyby 28 czerwca 1914 r. Gawriło Princip chybił i nie zabił arcyksięcia Ferdynanda, historia świata potoczyłaby się inaczej. Na placu św. Piotra natomiast chodziło nie tylko o życie Jana Pawła II. „Komunizm nie upadł dlatego, że Stany Zjednoczone wygrały zimną wojnę, a gwiezdna tarcza czasów Ronalda Reagana zniszczyła wojenne nadzieje wielkiej Rosji” – napisał rzecznik Stolicy Apostolskiej Joaquin Navarro-Valls w głośnym tekście dla dziennika „La Repubblica”. Uczynił to Jan Paweł II, który „połączył sumienia Wschodu i Zachodu na uniwersalnym ołtarzu praw człowieka”. Skoro aktywność papieża Polaka w tym procesie była warunkiem koniecznym, należy przyjąć, że jego śmierć w wyniku zamachu spowodowałaby, iż historia potoczyłaby się zupełnie innym nurtem. Taki, w moim przekonaniu, był zresztą cel mocodawców Alego Agcy, czyli sowieckiej Moskwy. Ten związek dostrzegał także Ojciec Święty, kiedy 12 maja 1991 r. dziękował w Fatimie Maryi nie tylko za własne ocalenie przed 10 laty, ale także za wyzwolenie Europy od komunizmu. Nadał wówczas Matce Boskiej Fatimskiej tytuł szczególny: Matka Naszego Stulecia.