Naprawdę nie było źle. Młodzi słuchali w ciszy, nie siedzieli w smartfonach. Zero agresywnych zaczepek czy szyderki. A jednak, gdy po trzech dniach rozeszli się do domów, pomyślałem: „Czy to wszystko, na co nas stać?”. Tego samego dnia podszedł do mnie nieznajomy człowiek. Zapytał, czy nasza wspólnota będzie protestować przed katowickim Spodkiem w czasie Metalmanii (gwiazdą będzie Samael). Wróciła myśl: „Czy to wszystko, na co nas stać jako Kościół? Na tupanie nogami, protestowanie, ciągłe odbijanie piłeczki?”. „Nie – odparłem. – Możemy wynająć dla młodych Spodek. Na rekolekcje.”

Największa bitwa

Z dnia na dzień mam coraz większe wątpliwości, czy rekolekcje dla młodych w wieku gimnazjum i liceum w formie, jaką znamy, mają jeszcze sens. W kościele kilkuset młodych wyrwanych ze świata smartfonów, LOL-a, Ligi Mistrzów i komentowania świeżego selfie koleżanki. Mam dwoje dzieci w tym wieku (13 i 15 lat), a w Wielkim Poście prowadziłem cykl rekolekcji dla młodzieży. Wszędzie to samo. Czy na Mazowszu, czy na Podlasiu. Co z tego, że słuchają, siedząc w ciszy? To wszystko? Szczyt marzeń?