Po II wojnie światowej Kościół długo nie mógł dopasować granic administracyjnych do nowego kształtu państwa polskiego. Na zachodzie i wschodzie istniały prowizoryczne administracje apostolskie i ten stan zmienił się dopiero w 1972 r. Normalizację umożliwił traktat między PRL i RFN, przynoszący uznanie granicy na Odrze i Nysie. Wówczas, w 1972 r., Paweł VI ustanowił cztery nowe diecezje na ziemiach północnych i zachodnich, sankcjonując w ten sposób podział, jakiego na tym terenie dokonał prymas Polski August Hlond w 1945 r. Prowizorium natomiast utrzymywało się na granicach wschodnich, gdzie istniały administracje apostolskie w Białymstoku, Drohiczynie i Lubaczowie.

Bulla Piusa XI „Vixdum Poloniae unitas” dostosowała granice diecezji i metropolii do sytuacji odrodzonego państwa polskiego. Pięć metropolii: Wilno, Lwów, Kraków, Warszawa i Gniezno łączyło w jeden organizm kościelny diecezje podzielone wcześniej rozbiorami i należące do różnych państw zaborczych. Powstały także nowe diecezje, jak katowicka, częstochowska czy pińska. Podział został wypracowany w ciągu kilku lat, głównie przez polskich biskupów, a Stolica Apostolska zaakceptowała go w 1925 r.