Kto powiedział, że polityczne przepowiednie na nowy rok muszą być „przewidywalnie” pesymistyczne? Trzeba przyznać, że na co dzień sami ulegamy temu duchowi „dziejowej konieczności”. Spróbujmy jednak pójść pod prąd i zamiast tzw. publicystycznego realizmu stwórzmy „naiwną” listę marzeń 2017 roku. W Syrii zakończy się wojna, a Rosja z Turcją, Europą i USA wspólnie pomogą w odbudowie tego kraju. W samej Rosji Putin odda władzę, a nowy prezydent dokona resetu z Ukrainą, krajami bałtyckimi, Polską i resztą Zachodu. Do Nursji we Włoszech na miejsce odbudowywanej (po trzęsieniu ziemi) ze środków unijnych bazyliki św. Benedykta uda się pielgrzymka przywódców UE pod wodzą Angeli Merkel. Spotkają się tam z papieżem Franciszkiem, który na prośbę chadeków (przy cichej akceptacji socjalistów) zawierzy Europę wstawiennictwu jej patrona. Wielka Brytania nie rozpocznie negocjacji w sprawie Brexitu, a Kongres amerykański zniesie wizy dla Polaków. Chiny dogadają się z Wietnamem w sprawie spornych wysp, a Raul Castro na Kubie dokona „rewizji” socjalizmu... Dosyć? Dlaczego właściwie powyższy scenariusz wydaje nam się prawie nierealny?