Te zdobycze i fakt posiadania takiego wodza sprawiły, że Dawid – w ocenie ludu – stał się godny, by stać się królem, na wzór władców ościennych narodów.

Ale Dawid w biblijnej narracji został wybrany na przywódcę narodu wcześniej. Wybrał go nie lud, ale sam Bóg. Zanim dokonał się uroczysty obrzęd, o którym opowiada czytany dziś fragment I czytania, na króla Izraela namaścił go Samuel, ostatni sędzia i jeden z pierwszych proroków.

To ciekawy biblijny przyczynek pokazujący, że głos ludu harmonizuje z wolą Pana Boga. Ale obok tej ciekawostki jest rzecz jeszcze jedna. Lud Izraela chciał mieć władcę, bo – jak oznajmiono – takich władców posiadały ościenne ludy.

I Dawid został królem. Ale choć przypominał w swej roli władców ówczesnego Bliskiego Wschodu, różnił się od nich dość znacznie. Rzecz dotyczyła prawodawstwa. Tamci władcy stanowili prawo i je egzekwowali, byli jednak zupełnie ponad nim, ono ich nie obowiązywało. Tymczasem w Izraelu Dawid nie stanowił fundamentów Prawa. Pochodziły one od Pana Boga, a król – podobnie jak jego poddani – winien był się im podporządkować.

Taka perspektywa monarchii pokazywała coś zupełnie nowego. Ziemski król jest władcą, ale ponad nim jest jeszcze wyższy Władca, który jest ostatecznym prawodawcą. O prawdzie Jego panowania nie decydują okoliczności. Te mogą być dalekie od ziemskiego splendoru. Okazuje się – jak czytamy w dzisiejszym fragmencie Ewangelii – że panowanie może się dokonywać z narzędzia męki i prześladowania i że prześladowany może być Tym, który panuje.

Człowiek, co pokazuje historia ludzkości, może zdobyć i sprawować władzę, niejednokrotnie absolutną i wręcz boską. Ale czy jest prawdziwym królem decyduje to, na ile jego panowanie pozostaje w harmonii z wolą ostatecznego Króla: Boga Stwórcy i Pana wszystkiego. •