Dla zakonu dominikanów inkwizycja była przez setki lat wielką chlubą, nie żadnym garbem. Dominikanie inkwizytorzy to byli najlepsi z najlepszych. Misji inkwizytora nie powierzano nawiedzonym aktywistom, jak przedstawia ich popkultura za sprawą postaci dyszącego żądzą krwi sadysty o małym móżdżku z „Imienia róży”. Inkwizytorami dzisiaj mogliby zostać ludzie takiej miary, jak ojcowie Jan A. Kłoczowski, Jacek Salij czy ks. Michał Heller – największe umysły polskiego Kościoła...

Kto głosi podobne „herezje”? Historyk z doskonałym warsztatem naukowym i jednocześnie rzadko dziś spotykaną w naukowych gremiach umiejętnością historycznej gawędy. Ojciec Tomasz Gałuszka OP nieraz już przekonał czytelników (również „Gościa Niedzielnego”, w którym publikowaliśmy wywiady z nim), że tylko prawda jest ciekawa. I że solidne badania historyczne potrafią wywrócić nasze wyobrażenie o czasach, o których „wiedzieliśmy” już wszystko, zwłaszcza gdy dotyczy to średniowiecza. Epoka ta obrosła tyloma legendami, że w czasach szczycących się prymatem nauki i rozumu nad zabobonem powtarzanie mitów o „ciemnych wiekach” powinno być powodem do wstydu – jest zaś najczęściej uznawane za dowód intelektualnej wyższości. Ojciec Gałuszka pod tym względem „masakruje system”. Po lekturze jego najnowszej książki pt. „Inkwizytor też człowiek. Intrygujące karty Kościoła” na hasło „Kod da Vinci” czy „Imię róży” można się tylko uśmiechnąć z wyrozumiałą ironią.