Dlaczego o br. Salomonie dotąd mało kto mówił nad Sekwaną? – zapytał dziennikarz francuskiej telewizji katolickiej KTO przełożonego Zgromadzenia Braci Szkół Chrześcijańskich, do którego należał święty. – Z prostego powodu: bo mało kto mówi u nas w kontekście Wielkiej Rewolucji Francuskiej o męczennikach za wiarę – odparł br. Jean-Paul Aleth.

Prześladowania Kościoła w czasie Wielkiej Rewolucji Francuskiej, słynna rzeź wrześniowa z 1792 r. i rzeź w Wandei rok później, gdzie bestialsko mordowano głównie zakonników i księży, to fakt i jednocześnie wielki temat tabu nad Sekwaną od lat. Także w Kościele. Historycy, którzy przełamują milczenie, jak prof. Reynald Sécher, bywają szykanowani. Kiedy prof. Sécher po raz pierwszy w swojej pracy naukowej o wojnie w Wandei użył określeń „ludobójstwo” i „eksterminacja”, zwolniono go z Sorbony. Tymczasem w czasie rewolucji francuskiej w Paryżu i na północy Francji doszło do pierwszej na tak wielką skalę eksterminacji ludzi, głównie katolików. Francja tej prawdy nie chce przyjąć. Dlatego kiedy w 1926 r. Pius XI wyniósł na ołtarze 188 księży, męczenników rewolucji, Francja udawała, że sprawy nie ma. Kanonizacja bł. br. Salomona Leclercqa o wszystkim znowu przypomina.