Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Ktoś z was, mając przyjaciela, pójdzie do niego o północy i powie mu: „Przyjacielu, pożycz mi trzy chleby, bo mój przyjaciel przybył do mnie z drogi, a nie mam co mu podać”. Lecz tamten odpowie z wewnątrz: „Nie naprzykrzaj mi się! Drzwi są już zamknięte i moje dzieci są ze mną w łóżku. Nie mogę wstać i dać tobie”. Powiadam wam: Chociażby nie wstał i nie dał z tego powodu, że jest jego przyjacielem, to z powodu jego natręctwa wstanie i da mu, ile potrzebuje.

I Ja wam powiadam: Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a zostanie wam otworzone. Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu zostanie otworzone. Jeżeli któregoś z was, ojców, syn poprosi o chleb, czy poda mu kamień? Albo o rybę, czy zamiast ryby poda mu węża? Lub też gdy prosi o jajko, czy poda mu skorpiona? Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, to o ileż bardziej Ojciec z nieba udzieli Ducha Świętego tym, którzy Go proszą».

Dawać coś komuś, dawać coś dobrego… Jednym przychodzi to łatwiej, innym nieco trudniej bądź z wielką trudnością. A może są jeszcze inni, którym w ogóle to się nie zdarza. Choć źli jesteście… – powiada Jezus. Źli? Czy to nie za mocne określenie? Idzie tu chyba o to, że dar wymaga często (zawsze?) przełamania jakże ludzkich nawyków, by posiadać wszystko. Czy wszyscy skłonni są dawać dobre dary własnym dzieciom? Bywają pewnie i tacy, dla których jest to zadanie trudne do wykonania. W tym właśnie sensie powiedzieć można, że jakiekolwiek obdarowywanie – bodaj własnych dzieci – jakoś przełamuje w człowieku bycie złym. Dobroć Boga polega na tym, że Duchem Świętym obdarowuje wszystkich, którzy Go o to proszą. Jak proszą? Każdy po swojemu? Modlitwą? A może – przynajmniej w niektórych przypadkach – bezgłośnie? Jak? Po prostu, przestając wzbraniać się przed darem Ojca.