Wrzesień 1928 r. W domu państwa Siedzików rodzi się Danusia. Rodzi się z lekkim defektem na delikatnej buzi: chyba ślad po trudnym porodzie. Siedzikowie to dobra, kochająca się, wierząca rodzina. Mieszkają we wsi Guszczewina niedaleko Narewki na Podlasiu. Ojciec jest leśniczym. Na Danusię, średnią z trzech sióstr Siedzikówien, mówią „Hajduczek”, bo taka odważna, nieco szalona. Dosiada konia i pędzi przed siebie. Łazi po drzewach, wszędzie jej pełno. Ku utrapieniu rodziców.

Gdy wybucha wojna, Danuta Siedzikówna z psotnej dziewczynki zamienia się w dojrzałą, zdolną do wyrzeczeń, kochającą wolność kobietę. Po wojnie walczy aż do końca. Jako niezłomna... Jednak trzeba siedemdziesięciu lat, by pochować ją godnie, z honorami. Pogrzeb Danuty Siedzikówny „Inki” odbędzie się 28 sierpnia w Gdańsku.

To dla Ciebie...

W czasie wojny Danka uczy się m.in. u sióstr salezjanek w Różanymstoku. Ojciec zostaje wywieziony przez Sowietów na roboty do łagrów. Matkę za działalność konspiracyjną morduje gestapo... Wtedy 15-letnia Danuta i jej ciut starsza siostra Wiesia wstępują do 
V Wileńskiej Brygady AK, której dowódcą jest Zygmunt Szendzielorz, ps. „Łupaszka”. Danka odbywa tam szkolenie medyczne. Po wojnie krótko pracuje jako kancelistka w Nadleśnictwie Hajnówka. Za działalność antykomunistyczną aresztowana przez NKWD, zostaje uwolniona przez patrol wileńskiej AK. Później przybiera pseudonim „Inka” i idzie do lasu jako sanitariuszka. Podczas walk opatruje nie tylko „swoich”, ale pomaga też rannym funkcjonariuszom UB. Następnie zostaje wysłana po zabezpieczenie medyczne do Gdańska. Tam, zdradzona przez inną sanitariuszkę (nie wytrzymała straszliwych tortur), zostaje aresztowana. Ma status „więźnia specjalnego”.