Ale te drzwi nie mają jakiegokolwiek ograniczenia etnicznego czy geograficznego, co pokazuje orędzie zapisane w ostatnim rozdziale Księgi Izajasza. Adresatami zaproszenia do wejścia w krąg zbawienia są mieszkańcy „Tarszisz, Put, Lud, Meszek i Rosz, Tubal i Jawan” i „dalekie wyspy”. Tarszisz to dzisiejsze zachodnie tereny Hiszpanii, Put i Lud to tereny południowo-wschodniej Afryki graniczące z Morzem Czerwonym, południowe kresy ówczesnego świata. Z kolei Meszek, Rosz i Tubal leżały nad Morzem Czarnym, które stanowiło północne granice tego, co wówczas ogarniała geografia. A Jawan i „dalekie wyspy” to nic innego jak Grecja i jej wyspy na Morzu Egejskim. W sumie wyliczone ziemie tworzą znane w czasach proroka peryferie świata. Oni wszyscy są zaproszeni, stąd z inicjatywy Pana Boga „przyjdą i ujrzą Jego chwałę”.

Stary Testament zmaga się z pogodzeniem eksluzywizmu, jakim było wybranie jednego narodu, z którego wyszedł obiecany Mesjasz, i uniwersalizmu, który miał nieść orędzie zbawienia wszystkim ludom i narodom, bo za wszystkich ludzi ów Mesjasz umarł na krzyżu.

Ekskluzywizm miał do spełnienia ważną rolę, bo chronił czystość wiary w jednego i jedynego Boga przed ówczesnym wielobóstwem i synkretyzmem, który nie stawiał praktycznie żadnych wymagań i groził religijnym znijaczeniem. Ale ekskluzywizm niósł niebezpieczeństwo zamknięcia się przed innymi. Lekarstwem na niego był zdrowy uniwersalizm, jaki od początku wieści Księga Izajasza. W niej Jahwe, Pan Izraela, głosi swe orędzie o zbawieniu szerzej niż tylko narodowi wybranemu. Tak o tym uniwersalistycznie wieścił już wcześniej Izajaszowy Sługa Jahwe: „Wyspy, posłuchajcie mnie! Ludy najdalsze, uważajcie!… Przemówił Pan… »To zbyt mało, iż jesteś mym Sługą dla podźwignięcia pokoleń Jakuba i sprowadzenia ocalałych z Izraela. Ustanowię cię światłością dla pogan, aby moje zbawienie dotarło aż do krańców ziemi«”.•