Jezus powiedział do swoich apostołów:
«Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie. Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie. Nie zdobywajcie złota ani srebra, ani miedzi do swych trzosów. Nie bierzcie w drogę torby ani dwóch sukien, ani sandałów, ani laski. Wart jest bowiem robotnik swej strawy.

A gdy przyjdziecie do jakiegoś miasta albo wsi, wywiedzcie się, kto tam jest godny, i u niego zatrzymajcie się, dopóki nie wyjdziecie. Wchodząc do domu, przywitajcie go pozdrowieniem. Jeśli dom na to zasługuje, niech zstąpi na niego pokój wasz; jeśli zaś nie zasługuje, niech pokój wasz powróci do was.

A jeśliby was gdzieś nie chciano przyjąć i nie dano posłuchu słowom waszym, wychodząc z takiego domu albo miasta, strząśnijcie proch z nóg waszych! Zaprawdę, powiadam wam: Ziemi sodomskiej i gomorejskiej lżej będzie w dzień sądu niż temu miastu».

Ile zawdzięczamy sobie, podejmowanym przez siebie decyzjom, swojej pracowitości, konsekwencji, umiejętności wyrzeczeń? Ile z siebie dajemy światu, ile dajemy naszym bliźnim? Każdy z nas przyszedł na świat z pewnym kapitałem – to nasze zdolności, nasze ciało, aparycja, nasz charakter, niekiedy – dodajmy – trudny charakter. Mając do dyspozycji nasz kapitał, mierzymy się z życiowymi wyzwaniami, próbami, które raz wydają się prostsze, innym razem – niepomiernie trudniejsze. Jak dysponujemy naszym kapitałem? Czy jesteśmy w stanie dodać do niego – od siebie – jakąś wartość dodatkową, czy umiemy z naszego kapitału wykrzesać dodatkową jakość, jak mawiają komentatorzy sportowi? O tym decyduje nasza wolna wola. „W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem” – pisze św. Paweł w Liście do Tymoteusza. By móc tak napisać, trzeba do tego, co „darmo otrzymaliśmy”, dodać jeszcze coś – coś od siebie.