Jezus przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości.

A oto imiona dwunastu apostołów: pierwszy – Szymon, zwany Piotrem, i brat jego Andrzej, potem Jakub, syn Zebedeusza, i brat jego Jan, Filip i Bartłomiej, Tomasz i celnik Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Tadeusz, Szymon Gorliwy i Judasz Iskariota, ten, który Go zdradził.

Tych to Dwunastu wysłał Jezus i dał im takie wskazania: «Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego. Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie».

Celnik i zdrajca znaleźli się w gronie osób najbliższych Jezusowi. Mogli słuchać Jego słów, spożywać z Nim posiłek, spać obok na posłaniu i widzieć wszystkie Jego dzieła. Co więcej, otrzymali także władzę uwalniania od złych duchów oraz moc uzdrawiania – nie drobnych dolegliwości, ale wszystkich chorób i wszelkich słabości. Czy to nie zbyt wiele? Jakże trudno nam wyobrazić sobie Judasza wyrzucającego demony, gdy pomyślimy o potworności, jaką wyrządził swemu Mistrzowi. A może Bóg się pomylił? Właśnie te i podobne pytania demaskują nasz wykrzywiony obraz Bożej miłości. Wydaje się nam, że Bóg swą hojność limituje bilansem dobrych i złych czynów człowieka. Próbujemy więc zasłużyć na Jego miłość, zżymając się po cichu na tych, którzy tak wiele otrzymali, a tak mało się starali. Dopiero gdy nasze starania nie przynoszą efektu, powoli odkrywamy, jak bardzo Bóg przekracza naszą ciasną perspektywę. I całe szczęście. Ostatecznie przecież celnik i zdrajca na wiele sposobów tkwią w każdym z nas.