Nie ma specjalnego powodu, dla którego dokument „Iuvenescit Ecclesia” ukazał się właśnie teraz. Watykan pracował nad nim od 15 lat – powiedział kard. Gerhard Müller, prefekt Kongregacji Doktryny Wiary, podczas prezentacji. Podkreślił, że dokument ma przysłużyć się do „duszpasterskiego nawrócenia”, do którego wzywa Franciszek. Tekst akcentuje konieczność właściwego rozumienia relacji między darami hierarchicznymi a charyzmatycznymi. W uproszczeniu chodzi o relację między posługą kapłanów a działalnością ruchów czy wspólnot w Kościele, które w ostatnim półwieczu przeżywają dynamiczny rozwój. Czasem na linii hierarchia–ruchy pojawiają się pewne napięcia. Między tymi dwoma wymiarami życia Kościoła niezbędne są współpraca, wzajemne wsparcie, a nie konkurencja czy zimna obojętność. Zarówno posługa wynikająca z urzędowego kapłaństwa, jak i służba charyzmatyczna mają swoje źródło w Bogu, który kieruje Kościołem. Dlatego przeciwstawianie sobie tych rzeczywistości „byłoby znakiem błędnego lub niedostatecznego zrozumienia działania Ducha Świętego w życiu i misji Kościoła”. To jest główna teza dokumentu.

Charyzmaty, czyli Boże niespodzianki

Watykan potwierdza opatrznościowe znaczenie ruchów powstałych przed Soborem Watykańskim II i po nim. Uznaje je za „cenne bogactwo dla odnowy życia Kościoła”. Ruchy cechuje potężna dynamika ewangelizacyjna i formacyjna. Są one propozycją życia wiarą, która angażuje i pociąga. To jest punkt wyjścia dla dalszych rozważań.

Dokument daje streszczenie teologii charyzmatów. Porządkuje wiedzę biblijną i przypomina nauczanie Kościoła na ten temat. Słowo „charyzmat” od czasów ostatniego soboru pojawia się często w eklezjologii (teologii Kościoła), posługują się nim zwłaszcza osoby zaangażowane we wspólnoty i ruchy.