Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Nie każdy, kto mówi Mi: „Panie, Panie!”, wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie. Wielu powie Mi w owym dniu: „Panie, Panie, czy nie prorokowaliśmy mocą Twego imienia i nie wyrzucaliśmy złych duchów mocą Twego imienia, i nie czyniliśmy wielu cudów mocą Twego imienia?” Wtedy oświadczę im: „Nigdy was nie znałem. Odejdźcie ode Mnie wy, którzy dopuszczacie się nieprawości”.

Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały rzeki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony.

Każdego zaś, kto tych słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku. Spadł deszcz, wezbrały rzeki, zerwały się wichry i rzuciły się na ten dom. I runął, a upadek jego był wielki».

Gdy Jezus dokończył tych mów, tłumy zdumiewały się Jego nauką. Uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a nie tak jak ich uczeni w Piśmie.

Pojęcie charyzmy rozmyło się dzisiaj i strywializowało. Proces popularyzacji określenia „charyzmatyczny” rozpoczął klasyk socjologii – Max Weber. Panowanie charyzmatyczne było w jego pismach jednym z trzech typów panowania (obok tradycyjnego). I dzisiaj mamy ponoć charyzmatycznych polityków, mamy też takich, o których powiada się, że posiadają „miękką charyzmę”. Ale nie tylko przywódcy państw czy chociażby tylko ugrupowań partyjnych ją mają. Podejrzewa się o posiadanie charyzmy nawet piłkarzy, modelki, aktorów i kogo tam jeszcze. Ogólnie – współcześnie charyzmę przypisuje się celebrytom, niewielu kojarzy ją ze sferą teologii, z darem Boga. Tłumy zdumiewały się nauką Jezusa bo „uczył ich (…) jak ten, który ma władzę, a nie jak uczeni w Piśmie”. Tak uczył – jak ten, kto ma władzę, i władza Jego była charyzmatyczna w najbardziej fundamentalnym tego słowa znaczeniu.