Papież Franciszek przyzwyczaił nas do tego, że nie głosi długich kazań. Tym bardziej zaskakuje obszerność posynodalnej adhortacji. Ponad sto gęsto zapisanych (325 paragrafów) stron formatu A4. Licząca 9 rozdziałów adhortacja porusza ogromną liczbę wątków. Poszczególne części mają poniekąd różnych adresatów. Niektóre odnoszą się wprost do małżonków, inne do rodziców, jeszcze inne bardziej do duszpasterzy. Wątki biblijne, doktrynalne przeplatają się z „parafialną” katechezą, pełną obserwacji życia rodzinnego oraz prostych, praktycznych rad doświadczonego duszpasterza. Niektóre fragmenty stanowią jakby osobne minitraktaty.

Komentarze zawsze narażone są na jednostronność, szukanie potwierdzenia punktu widzenia komentatora. Już w internecie można zauważyć walkę na cytaty, udowadnianie, że to rewolucja lub kontynuacja. Spróbuję w telegraficznym (z konieczności) skrócie dać przegląd całości dokumentu. Zatrzymam się nieco dłużej nad fragmentami dotyczącymi kwestii, która budziła najwięcej emocji, czyli sprawy duszpasterstwa osób w sytuacjach tzw. nieregularnych.