Pierwsi chrześcijanie świetnie znali Stary Testament – nawet ci, którzy pochodzili z religii pogańskich. Dowodem na bardzo dobrą znajomość tych tekstów jest środkowe zdanie dzisiejszego czytania: „Chrystus został złożony w ofierze jako nasza Pascha”. Jego ostatnie słowo nam kojarzy się raczej dość ogólnie z najważniejszym świętem Żydów. Natomiast pierwsi chrześcijanie rozumieli wyraz „pascha” bardzo konkretnie. W Starym Testamencie pojawia się on po raz pierwszy w Księdze Wyjścia. W jej 12 rozdziale znajdują się polecenia, które Bóg kieruje do Izraelitów w niewoli egipskiej.

Termin „pascha” oznacza baranka bez skazy, którego Izraelici mieli zabić przed ostatnią nocą ich niewoli, a następnie spożyć i naznaczyć jego krwią drzwi ich domów. Na to precyzyjne znaczenie wskazuje fragment szczegółowego opisu obchodu: „Mojżesz zwołał wszystkich starszych Izraela i rzekł do nich: »Odłączcie i weźcie baranka dla waszych rodzin i zabijcie w ofierze paschę«”. Ten sam sens ma występujący w nim zakaz: „Pan powiedział do Mojżesza i Aarona: »Takie będzie prawo dotyczące paschy: Żaden cudzoziemiec nie może jej spożywać«”.

Biblijne znaczenie słowa „pascha” sprawia, że baranek staje się w Nowym Testamencie obrazem Chrystusa także w innych znaczeniach. W tekstach prorockich kojarzy się z prześladowaniami i śmiercią człowieka sprawiedliwego. W 11 rozdziale swojej księgi Jeremiasz porównuje się z barankiem, który jest prowadzony na zabicie. Śmiertelnym wrogom proroka przeciwstawiona jest prostoduszność prześladowanego. Porównanie do baranka prowadzonego na zabicie podejmuje czwarta Pieśń Sługi Pańskiego w Księdze Izajasza: „Dręczono Go, lecz sam się dał gnębić, nawet nie otworzył ust swoich.

Jak baranek na rzeź prowadzony, jak owca niema wobec strzygących ją, tak On nie otworzył ust swoich”. Najczęściej do biblijnego znaczenia baranka odwołuje się ostatnia księga Pisma Świętego. W 5 rozdziale Apokalipsy św. Jana pojawia się podwójny paradoks. Mesjasz, który był oczekiwany jako lew z Judy, przychodzi jako baranek. Podobnie paradoksalnie ukazane jest Jego ostateczne zwycięstwo – zwycięstwo życia nad śmiercią: „był zabity” i „stoi wyprostowany”. Przez śmierć Chrystusa objawia się bowiem moc Boga i Jego pełne zwycięstwo nad wszelkim złem.•