Z uwagi na ideowe zapatrzenie na wielkiego proroka, bo nie znamy jego imienia, nazywa się go Deutero-Izajaszem, czyli drugim Izajaszem. Ten pierwszy działał ponad wiek wcześniej. Deutero-Izajasz, ów prorok, oczekiwał bliskiego kresu niewoli i czekał na nowe wyjście, na wzór exodusu, a więc wyjścia narodu wybranego z niewoli egipskiej pod wodzą Mojżesza. Drugie wyjście swymi cudownymi wydarzeniami przekroczy to, co się wydarzyło podczas wyjścia z niewoli egipskiej. To dlatego w prorockiej wizji nowemu wyjściu z niewoli towarzyszą obrazy, gdzie nawet przyroda, „zwierzęta polne” i wody na pustyni „będą opowiadać chwałę”. 



Te prorockie tęsknoty nie spełniły się w wymiarze społecznym i historycznym. Gdy w 539 r. przed Chr. upadło imperium babilońskie, a nowym panem świata zostali Persowie, Izraelici wrócili do ojczyzny. Ale temu powrotowi nie towarzyszyły tak bardzo oczekiwane cudowne znaki. Repatrianci musieli z mozołem odbudowywać swe zakorzenienie w ziemi ojców, którą obiecał im Pan. I w tym kontekście trzeba było zupełnie nowej refleksji nad Bożym panowaniem nad losami swych wybranych. Perspektywa społeczna, ogarniająca cały naród, ustępowała miejsca jednostkom, które swe losy wiązały z wolą Pana Boga. Co więcej, ten Pan Bóg jawił się jako zbawca nie w wymiarze narodu, ale losów konkretnych osób. On, Stwórca i Pan stworzenia, objawiał swą wszechmoc nie w panowaniu nad mocami kosmosu, ale nad przebaczeniem, gdy grzeszy człowiek.



W takim kluczu można odczytać historię jawnogrzesznicy, o której pisze 
św. Jan Ewangelista. Pan Bóg, który stworzył wszechświat, który jest Panem dziejów, który przez te dzieje prowadził swój lud, powoływał proroków, by opowiadali o Jego wyrokach, pyta: „Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci na nią kamień”. Ocalenie tej kobiety jest obrazem tego, że Pan Bóg wybawia nie tylko w wymiarze wybranego narodu, ale też w wymiarze losów jednostek, które swe losy powierzają Bogu, Panu dziejów.