Bo gdyby Pan Bóg nie włożył w moje serce tego światła, gdybym Go nie spotkał jako Osoby, nie przejrzałbym” (więcej na ss. 26–29). Przez lata pracował w jednej z największych klinik in vitro w Warszawie. I zapewne robiłby to dalej, gdyby nie osobowe spotkanie z Bogiem. Żadne naukowe argumenty ani doskonała znajomość procedury in vitro z całym jej horrorem nie były w stanie otworzyć mu oczu na to, czym w istocie się zajmuje, do czego przykłada rękę. Oczy otworzył mu dopiero Bóg. Ludzka perswazja, z której oczywiście nigdy nie należy rezygnować, zapewne jeszcze długo byłaby nieskuteczna. Wniosek jest prosty: aby zmienić świat, trzeba ludzi doprowadzać do Boga. O wiele trudniejsza jest odpowiedź na pytanie, jak robić to skutecznie.



Byłem na filmie „Historia Roja”. Film jest brutalny, dla mnie zbyt brutalny. Choć domyślam się, że reżyserowi 
chodziło o to, by pokazać, że wojna nie skończyła się w 1945 roku, jak powszechnie myślimy, ale trwała przez kolejne lata. A wojna nie jest dziecinną igraszką. Na wojnie ludzie do siebie strzelają i giną. A film to pokazuje. Mimo tego zastrzeżenia dzieło ma ogromną wartość. Pozwala zrozumieć, dlaczego żołnierze wyklęci przez tyle dziesięcioleci byli tak bardzo niewygodni, a przez to skazani na zapomnienie. Przede wszystkim dlatego, że zbrojnie walczyli z komunistyczną władzą. Ale to nie wszystko. Chodziło jeszcze o czynnik emocjonalny, moralny. Żołnierze wyklęci byli wyrzutem sumienia, że można być bezkompromisowym. Że można wyraźnie odróżniać prawdę od kłamstwa i iść za tym pierwszym, poświęcając 
nie tylko siebie, ale i całą rodzinę. Na marginesie wspomnę, że dla mnie postać matki Roja jest w filmie najjaśniejsza. Pozostaje pytanie, na ile jasność widzenia i idąca za nią odwaga żołnierzy wyklętych brały się z autentycznej religijności i prawdziwej wiary.