„Pan odrzucił dwie rodziny, które wybrał” – mówili. Ten zarzut pojawia się w dalszej części rozdziału już poza tekstem dzisiejszego czytania. Owe rodziny to rody królewskie „domu izraelskiego i domu judzkiego”, a przede wszystkim dynastia Dawida, w której miał narodzić się oczekiwany Mesjasz.
Prorockie orędzie o nadchodzących dniach, kiedy spełni się pomyślna zapowiedź, daje odpór tym błędnym i pełnym pesymizmu przekonaniom. Pan Bóg nie odrzucił swych wybranych, a na koniec właśnie wśród potomków królewskiego rodu Dawida wzbudzi Oczekiwanego.



Ciekawa rzecz, że drugiej części czytanego dziś rozdziału brakuje w starożytnym greckim tłumaczeniu Starego Testamentu, zwanym Septuagintą. Komentatorzy tłumaczą to hipotezą ulotki. Tekst, który jest zapowiedzią mesjańskiej przyszłości dynastii Dawida, został spisany osobno i właśnie w formie niewielkiej ulotki krążył wśród Izraelitów, by dawać odpór błędnym przekonaniom i krzepić wątpiących w Bożą opatrzność. Owa ulotka, której treść pochodziła od samego proroka Jeremiasza, została później włączona w treść księgi. Czy jest więc natchniona? W Biblii istnieje bardzo wiele tekstów, które powstawały w wyniku długiego procesu redakcyjnego, czasem trwającego cale stulecia, a Duch Święty czuwał nad każdą jego częścią i etapem. W efekcie tej asystencji Biblia jest natchniona w swym ostatecznym kształcie.

Pan Jezus, zgodnie ze swoim ziemskim rodowodem, pochodzi z królewskiego rodu Dawida. W Nim spełniają się starotestamentowe zapowiedzi i oczekiwania. W Nim spełnią się także zapowiedzi Jego powtórnego przyjścia. Jego opisy, jak choćby ten z czytanej dziś Ewangelii, na pierwszy rzut oka tchną grozą. Ale ostatecznym słowem jest słowo pociechy: „Gdy się to dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie”. Przerażenie aż po „mdlenie ze strachu” zostaje dla tych, którzy podobnie jak współcześni prorokowi Jeremiaszowi powątpiewali o Bożej potędze i opiece.