Nie wiemy, jak nazywał się autor tego obrazu. Historycy sztuki nazwali go Mistrzem Dziewicy wśród Dziewic (z łac.). 


Święte dziewice rozpoznajemy po… biżuterii. Każda z nich ma bowiem ozdobę będącą jej atrybutem. Pierwsza z lewej – święta Katarzyna z Aleksandrii – nosi broszkę w kształcie koła przebitego mieczem, była bowiem łamana kołem, a następnie ścięta mieczem. Dzieciątko wyciąga do niej ręce, co nawiązuje do mistycznego małżeństwa zawartego przez nią z Jezusem, kiedy w więzieniu czekała na egzekucję. 


Druga z lewej siedzi zaczytana św. Cecylia z Rzymu, z naszyjnikiem w kształcie piszczałek organów. Jest ona bowiem patronką kościelnej muzyki. 


Za plecami Maryi widzimy z kolei św. Barbarę z Nikomedii, również czytającą książkę i trzymającą w ręce kwiat symbolizujący czystość. Na jej szyi dostrzec można wisiorek w kształcie wieży. Ojciec, który nie mógł pogodzić się z przyjęciem przez nią chrześcijaństwa, więził ją bowiem właśnie w wieży.


Pierwsza z prawej to św. Urszula z Kolonii, ozdobiona naszyjnikiem przedstawiającym serce przebite strzałą. Legenda głosi bowiem, że odrzuciła zaloty Attyli, króla Hunów, i ten barbarzyńca zabił ją strzałą z łuku, która trafiła prosto w serce.


Dziewice zostały przedstawione na ogrodzonym dziedzińcu, który nawiązuje do symbolicznego przedstawienia dziewictwa Maryi jako hortus conclusus – zamknięty ogród.


Z lewej strony widzimy św. Jana Ewangelistę i św. Józefa, a z prawej dwie kolejne święte kobiety: Małgorzatę z naszyjnikiem przedstawiającym smoka i Dorotę z naszyjnikiem w kształcie kosza kwiatów.