Od początku wojny na Wschodzie, duchowieństwo wszystkich największych Kościołów chrześcijańskich Ukrainy wspiera wysiłek swych wojsk. Jako kapelani służą w jednostkach armii ukraińskiej, ochotniczych batalionów oraz Gwardii Narodowej. Dorobek ich rocznej służby został podsumowany w czasie międzynarodowej konferencji w Kijowie, która zgromadziła nie tylko kapelanów z całej Ukrainy, ale także gości z Europy Środkowej, m.in. Polski. Wszyscy oni dzielili się swym doświadczeniem oraz próbowali odpowiedzieć na pytanie, jakim wyzwaniem jest obecność kapłana wśród żołnierzy na polu walki, często w miejscach bardzo niebezpiecznych. Należy podkreślić, że wszyscy oni jadą na pierwszą linie frontu, jako ochotnicy. Na Ukrainie służba kapelańska nie ma uregulowanego statusu. To w istocie ciągle jest wolontariat. Nie mają żadnych stanowisk, ani stopni w wojsku. Za swą pracę nie otrzymują nie tylko żadnych pieniędzy, ale nie są objęci także ubezpieczeniami społecznymi na wypadek ran, kontuzji, czy śmierci.

Do tej pory żaden z nich nie zginął, ale kilku było już rannych, bądź kontuzjowanych. Byli także w niewoli u separatystów. Przyjazdy kapelanów są koordynowane przez specjalne centra, utworzone przez każdy z Kościołów, które współpracują ze sztabem generalnym oraz jednostkami w terenie. Przebywają wśród żołnierzy w różnym okresie czasu: przez kilka, lub kilkanaście dni, albo nawet kilka tygodni. Sprawują posługę duszpasterska, ale także starają przywozić ze sobą żywność, ciepłą odzież oraz listy z kraju. Sprawują liturgię w polowych namiotach, adaptowanych na cele kultu. Udzielają sakramentów, a także prowadzą katechezę, a często po prostu są wśród żołnierzy i sama ich obecność dodaje im otuchy.

Najwięcej kapelanów poszło służyć w rejon tzw. Operacji Antyterrorystycznej z Kościoła greckokatolickiego. Większość z nich prowadziła posługę duszpasterską już podczas protestów na Majdanie. Gdy rozpoczęła się wojna na Wschodzie i wielu spośród tych, których wspierali duchowo poszło bronić kraju przed separatystycznym buntem oraz rosyjską agresją, oni poszli za nimi. Za przykładem grekokatolików na front pojechali kapłani prawosławni z Patriarchatu Kijowskiego oraz ukraińskiego Kościoła autokefalicznego. Dołączyli do nich także prawosławni ze struktur ukraińskiego Kościoła prawosławnego uznającego kanoniczną zwierzchność Patriarchatu Moskiewskiego, choć tych jest najmniej i są to bardziej osobiste ich decyzje, aniżeli wynik zorganizowanych działań hierarchii kościelnej.

Cześć z nich pochodzi z Donbasu, gdzie pracowali do wojny, jak proboszcz parafii prawosławnej z Ługańska, ojciec Ihor Sawczuk , z Moskiewskiego Patriarchatu. Za to, że prowadził pracę duszpasterską wśród żołnierzy batalionów ochotniczych został przez separatystów skazany na śmierć i musiał uciekać z rodziną do Kijowa.  Wielką rolę spełniają na froncie także kapelani z Kościołów ewangelikalnych. Cześć z nich musiała opuścić swe domy w Donbasie. Zaangażowanych pro ukraińsko pastorów separatyści wyganiali, a często prześladowali. W Słowiańsku rodzina pastora została zamordowana. Wśród kapelanów jest także grupa księży rzymskokatolickich, którzy służą na froncie, są to najczęściej zakonnicy, zarówno Ukraińcy, jak i Polacy, urodzeni na Ukrainie. M.in. kapelanem oddziałów zajmujących najbardziej wysunięte pozycje nieopodal lotniska w  Doniecku jest  Polak z Ukrainy, o. Edward Kawa, przełożony czarnych franciszkanów w tym kraju. Jednym z dowódców batalionu ochotniczego „Karpacka Sicz”, który dzisiaj jest częścią ukraińskiej armii jest jego parafianin z Ługańska.

Poprosił go o przyjazd, gdyż duże straty, stres bojowy oraz ciągłe napięcie spowodowały, że oddział potrzebował duchowego wsparcia. O. Kawa przebywał z nimi podczas najbardziej trudnych momentów, spowiadając żołnierzy nawet w chwilach zagrożenia życia.  Jak mówi, rozdał już wśród żołnierzy kilka tysięcy różańców i systematycznie uczy ich tej modlitwy. Za pracę kapelanów w Kościele katolickim na Ukrainie odpowiada bp Stanisław Szyrokoradiuk, biskup diecezji charkowsko-zaporowskiej, która najbardziej ucierpiała w czasie walk w Donbasie, gdyż kapłani katoliccy musieli opuścić praktycznie wszystkie swoje parafie na tym terenie. 

– Żołnierze ufają kapelanom dopiero wtedy, gdy zobaczą, że ci są z nimi w najbardziej gorących punktach i razem z nimi narażają, życie powiedział mi o. Mychajło, młody ksiądz prawosławny, który przeżył dramatyczny odwrót oddziałów ukraińskich z kotła pod Debalcewem. Podobne zdanie wyrażali praktycznie wszyscy kapelani, z którymi rozmawiałem. Wielu z nich przebywa z żołnierzami na pierwszej linii frontu, śpi razem z nimi w schronach, dzieli wszystkie ich trudne chwile. Służą wszystkim chrześcijanom, bez różnicy wyznania i to także jest ważne, wspólne doświadczenie kapelanów.

W tym wszystkim ważne jest także, aby nie zapomnieć o istocie powołania kapłańskiego, mówił o. Andrij Zieliński, kapłan greckokatolicki, który jako jeden z pierwszych zaczął prowadzić modlitwę różańcową na Majdanie i jako jeden z pierwszych zgłosił się do służby kapelańskiej. Nigdy nie możemy zapominać, że naszą misją jest głoszenie Ewangelii, a nie bycie ideologicznym orężem w rękach państwa, podkreślał podczas konferencji. – Kapelan powinien wypełniać swoje obowiązki tylko z pozycji miłości, powiedział mi o. Ihor Sawczenko. Nawet jeśli ma świadomość tego, że żołnierze wśród których pracuje za chwilę ruszą walczyć, nie może w nich wzbudzać nienawiści do przeciwnika. Kapelan to człowiek, który przygotować ma człowieka do życia w pokoju, a nie do wojny. Przecież kiedyś ta nieszczęsna wojna się zakończy i trzeba będzie z tymi, którzy dziś stoją po drogiej stronie żyć wspólnie w pokoju w jednym domu, powiedział kapłan, który sam został przez separatystów wygnany ze swego domu w Ługańsku.