Odzyskanie niepodległości przez Polskę postawiło przed Kościołem zadanie dostosowania granic diecezji do nowego kształtu państwa. Nowe granice kościelne musiały uwzględnić nie tylko zmiany polityczne, ale i cywilizacyjne, jakie w międzyczasie zaszły w Polsce. W okresie I Rzeczypospolitej, do 1795 r., w Kościele polskim były tylko dwie metropolie: w Gnieźnie (obejmująca swymi granicami biskupstwa koronne i litewskie) oraz we Lwowie, w której skład wchodziły biskupstwa łacińskie na Rusi. W okresie rozbiorów utworzono dwie kolejne – w Mohylewie, dla diecezji polskich ziem zabranych przez Rosję, oraz dla Królestwa Polskiego w Warszawie. Normalizacja życia kościelnego wymagała więc dokonania zasadniczej zmiany w tym podziale, przede wszystkim na wschodzie, ale także uwzględnienia nowych granic państwowych na zachodzie kraju.

Dyskusja biskupów

Już na pierwszym zjeździe polscy biskupi, zebrani w sierpniu 1919 r. w Gnieźnie pod przewodnictwem prymasa Edmunda Dalbora, zlecili biskupowi podlaskiemu Henrykowi Przeździeckiemu, który został sekretarzem Konferencji Episkopatu Polski, przygotowanie planu reorganizacji struktury Kościoła w Polsce. Pomagał mu sufragan sejneński, a później metropolita wileński bp Romuald Jałbrzykowski. Wszyscy biskupi otrzymali ankietę, w której byli pytani o nowe metropolie, zmiany granic istniejących diecezji oraz możliwe zmiany stolic biskupich. Powstały w 1924 r. wstępny projekt był także konsultowany z nuncjuszem apostolskim w Polsce oraz władzami państwowymi. Dyskutowano o nim na konferencjach episkopatu w latach 1921–1924. W trakcie dyskusji wyłaniały się kolejne propozycje.