Wędrujący naród, który otrzymał na Synaju Dekalog, wyruszył spod tej świętej góry przymierza ku Kanaanowi. I tu nastąpiło coś, co może dziwić. Zamiast postawy wdzięczności pojawia się bunt ludu: „Wspominamy ryby, któreśmy darmo jedli w Egipcie, ogórki, melony, pory, cebulę i czosnek. Tymczasem tu giniemy”. Wędrowcy zupełnie zapomnieli o swym statusie niewolników w Egipcie, o limitach wyrabiania cegieł w ilościach, które przekraczały ludzkie siły, i o nakazie zabijania rodzących się w ich rodzinach chłopców.



I w tym położeniu Mojżesz staje bezsilny, prosząc Boga o pomoc. Otrzymuje ją, ale nie jako interwencję, która polegałaby na karaniu buntowników. Pan Bóg każe Mojżeszowi wybrać 70 starszych cieszących się poważaniem wśród ludu. Oni mają wziąć na siebie część odpowiedzialności, jaką ponosi Mojżesz. Pan Bóg obdarzy też tych mężów swoim Duchem i staną się prorokami. Ów dar przekładał się na  widoczny dla wszystkich religijny entuzjazm, przypominający zbuntowanym, że  prowadzi ich przez pustynię Pan Bóg, który ich wyprowadził nie z krainy szczęścia, bo taką Egipt nie był, ale „z domu niewoli”.



W opowiadaniu o 70 starszych zachował się epizod o Eldadzie i Medadzie, którzy jakoś się zagubili Mojżeszowi. Nie zagubili się jednak Bogu. Na nich też, mimo że nie przyszli na zgromadzenie, spoczął Duch Pana i oni też wpadli w ten religijny entuzjazm. To wskazuje na rzecz bardzo ważną – że to Pan Bóg w sposób suwerenny rozdaje swe dary i łaski. Przypomni o tym Pan Jezus w nocnej rozmowie z Nikodemem: „Duch tchnie, kędy chce”. Biblia, ale też i historia Kościoła pokazują, że często Boże wybranie dotykało osób, które w ludzkiej logice nie nadawały się do realizowania zbawczych planów Stwórcy. Nic nie wiemy o Eldadzie i Medadzie, bo Biblia mówi o nich tylko ten jeden raz. Ale znamy dzieje Szawła z Tarsu, który z prześladowcy uczniów Chrystusa stał się misjonarzem i ewangelizatorem połowy współczesnego mu świata.