Jako wędrowcy przez pustynię mieli za sobą długi pobyt w oazie Kadesz-Barnea, a wcześniej szereg zwycięskich zmagań – często militarnych – z wrogimi ludami. I teraz mieli wyjść z tej oazy, by objąć w posiadanie obiecane terytoria. To wszystko rodziło poczucie triumfu i zwycięstwa. I w tym momencie, gdy rodziła się pokusa pychy, przychodzi swoiste otrzeźwienie. Nie militarne triumfy i zdobycze terytorialne są wygraną, ale wierność Bożemu prawu. „Izraelu, słuchaj praw i nakazów, których uczę was wypełniać, abyście żyli i doszli do posiadania ziemi, którą wam daje Pan Bóg waszych ojców... Strzeżcie ich i wypełniajcie je, bo one są waszą mądrością i umiejętnością”.

Sąsiednie ludy nie będą podziwiać Izraela za jego militarne przewagi, ale za to, że potrafił dochować wierności swemu Bogu. One powiedzą: „Z pewnością ten wielki naród to lud mądry i rozumny. Bo któryż naród wielki ma bogów tak bliskich jak Pan Bóg, ilekroć Go wzywamy? Któryż naród wielki ma prawa i nakazy tak sprawiedliwe jak całe to Prawo, które ja wam dziś daję?”. Nasi przodkowie mówili: „Bez Boga ani do proga”. W tej maksymie osadzała się mądrość pokoleń. Zwycięstwo jest radością, ale jest też pokusą, która łatwo pozwala na zapomnienie o Bogu i podpowiada, że sami zwyciężyliśmy i sami doprowadzimy nasze sprawy do końca. Pan Bóg nie domaga się w takich sytuacjach uznania Jego wielkości.

On szanuje naszą wolność, nawet gdy zawłaszczamy sobie Jego zwycięstwo. On wie, że ludzkie wygrane są w pełni takimi, gdy uznają pierwszorzędną rolę Jego prawa. Gdy jednak ludziom będzie się wydawało, że ich prawo jest lepsze i doskonalsze od prawa Bożego, wcześniej czy później wygrana stanie się pozorna. I w tym wszystkim lepiej o wcześniejsze przebudzenie, bo skutki ludzkiej samowoli będą łatwiejsze do uporządkowania. Pan Bóg jednak potrafi prostować nasze losy także wtedy, gdy pobłądziliśmy daleko od Niego.