Wszystkie ofiary Pałacu Kultury

Na placu budowy ginęli dorośli i niemowlęta. Ciała niektórych zostały tam na zawsze. Jednak pierwsze ofiary radziecki dar dla Warszawy pochłonął, zanim jeszcze wbito w glebę pierwszą łopatę.

  Pałac Kultury i Nauki w Warszawie Jakub Szymczuk /Foto Gość Byli to właściciele przejętych przez państwo kamienic, które przeznaczono do wyburzenia, celem przygotowania placu budowy. Przynajmniej trzech właścicieli nieruchomości popełniło samobójstwo po tym, gdy władza ludowa zdecydowała o ich wywłaszczeniu, a należące do nich kamienice przeznaczono do wyburzenia. Łącznie, jeszcze przed rozpoczęciem budowy Pałacu, zrównano z ziemią ponad 170 kamienic.

Śmiertelnych ofiar nie zabrakło także w czasie budowy. Podczas wznoszenia wysokościowca życie straciły m. in. dwa niemowlęta, z którymi matki przyszły na plac budowy, by przynieść obiad swoim mężom. Na dzieci spadło rusztowanie.

  Budowa PKiN w 1954 r. Boston9 / CC 1.0 Choć oficjalne publikacje o tym nie wspominały, podczas wznoszenia ponad-200 metrowej konstrukcji zginęło kilkunastu radzieckich robotników. Piętnastu z nich ma swoje groby na prawosławnym cmentarzu na Woli. Ale to nie wszystkie ofiary. Najbardziej przerażające są relacje o śmierci dwóch lub trzech budowniczych, którzy wpadli do świeżego betonu. Ciała robotników pozostały tam na zawsze, bo ich wydobycie z betonu było dla inwestora zbyt kosztownym przedsięwzięciem. Dokładna liczba osób, które zginęły w czasie budowy nie jest znana.

  Pałac kultury wciąż dominuje w panoramie stolicy Jakub Szymczuk /Foto Gość Do ofiar Pałacu Kultury i Nauki trzeba doliczyć jeszcze spore grono samobójców, którzy postanowili wykorzystać wysokość warszawskiego symbolu, do zakończenia swojego życia. Pierwszy taki wypadek zdarzył się w 1956 r. Samobójca skoczył z tarasu na 30. piętrze budynku, z wysokości 114 m. Po nim - według oficjalnych źródeł - do takiej śmierci skutecznie doprowadziło jeszcze 7 osób. Wśród nich była para zakochanych, na których związek nie zgodzili się rodzice.