Maria Bojemska, w czarnym kapelusiku, czarnym eleganckim płaszczu, z obrączką na palcu lewej dłoni, do Warszawy przyjechała podmiejską kolejką. Potem przesiadła się do tramwaju, by następnie dokończyć trasę na piechotę na staromiejskim bruku. Pantofle, na dość wysokim obcasie, raźno stukają na kocich łbach. W rytmie bardzo konkretnym: do katedry, do katedry, do katedry polowej. Na co dzień Maria jest Marysią. Bez makijażu, bez obcasów. Zwykła uczennica klasy drugiej w liceum nazaretanek. Na VIII Katyńskim Marszu Cieni będzie odgrywać rolę wdowy. Ważna rola. Tych wdów były tysiące i tysiące. I trzeba pamiętać.

Miej miłosierdzie dla nas...

Najpierw Msza św. w warszawskiej katedrze polowej. Ubrani w mundury przedwojennych polskich oficerów mężczyźni służą do Mszy, modlą się. Przystępują do Komunii. Wszystko dla tych i za tych, którzy strzałem w tył głowy 75 lat wcześniej zostali zamordowani w Katyniu, Charkowie, Miednoje. Z tylu katedry gromadzą się kobiety, które wcielą się we wdowy, córki, siostry oficerów. Katyńskie sieroty. Modlą się za te kobiety, które w 1940 r. w jednej chwili zostały same. Solidarność i współodczuwanie pokoleń. Koniec Mszy świętej. Rekonstruktorzy – oficerowie – przechodzą do katedralnej kaplicy katyńskiej.