Mistrzowie życia duchowego powiadają, że zawsze jesteś gorszy, niż ci się wydaje. Co z tego, że nie cudzołożę. O wiele gorsze jest to, że patrząc na tego, kto to czyni, czuję się od niego lepszym. Wszyscy mamy serca tak samo zranione grzechem pierworodnym. Naszym największym bogactwem nie jest to, że się tak bardzo napinamy, by być świętymi, ale to, że pomimo naszej grzeszności Bóg kocha nas do szaleństwa. W Jego obliczu nie tyle istotne jest, czy zgrzeszyłeś, ale czy się do tego przyznałeś. Prawdopodobnie faryzeusz nie miał na swoim koncie aż takich świństw jak celnik. Celnik dlatego wyszedł usprawiedliwiony, że zobaczył swoją nędzę i do niej pokornie się przyznał. Modlił się do Boga. Ufny w Jego miłosierdzie, nieśmiało położył przed Nim wszystkie swoje grzechy. A faryzeusz? Też się modlił. Ale litanią swoich zasług i cudzych porażek. Możemy się modlić, dawać jałmużnę i pościć więcej niż św. o. Pio. Ale jeśli w tym wszystkim zapatrzeni w siebie sądzimy innych, nie możemy mieć złudzeń: to pułapka.