Jego wyznanie, że stał się słaby dla słabych oraz wszystkim dla wszystkich, nie oznacza, że był on niestały czy niejednoznaczny. Pominięte zdania wskazują na spójność jego działalności pozornie sprzecznej. Z jednej strony apostoł przypomina: „Dla Żydów stałem się jak Żyd, aby pozyskać Żydów. Dla tych, co są pod Prawem, byłem jak ten, który jest pod Prawem – choć w rzeczywistości nie byłem pod Prawem – by pozyskać tych, co pozostawali pod Prawem”. Z drugiej zaś zaraz dodaje: „Dla nie podlegających Prawu byłem jak nie podlegający Prawu – nie będąc zresztą wolnym od prawa Bożego, lecz podlegając prawu Chrystusowemu – by pozyskać tych, którzy nie są pod Prawem”.

Gorliwy wyznawca judaizmu gdy został powołany jako apostoł, wszystkim głosił, że jedynie konieczna jest wiara w Chrystusa. Zdecydowanie też bronił chrześcijan pochodzących z religii pogańskich i ich wolności od przestrzegania przepisów Prawa. Tym nowym wyznawcom Jezusa jednak wiele razy przypominał o konieczności udzielania pomocy materialnej pierwszemu Kościołowi w Jerozolimie. Ten styl misji apostoła miał podstawę w zbawczym dziele samego Pana. Ustanawiając w swojej krwi niezniszczalne przymierze, Chrystus powołał spośród Żydów i pogan lud, który dzięki Duchowi staje się jednym ludem Boga.

Jezusową zapowiedź tej jedności, wygłoszoną w Jerozolimie, przypomina św. Jan w środku swojej Ewangelii: „A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie”. Wszyscy ludzie są zatem wezwani do zjednoczenia z Chrystusem, a tę jednoczącą moc mają Jego ofiara na krzyżu oraz zmartwychwstanie. Dlatego apostołowie, którzy byli pochodzenia żydowskiego, nie poszli tylko do swoich rodaków, ale zwrócili się do całego świata. W ten sposób byli posłuszni poleceniu Tego, który ich wysyłał. Ich działalność wpisała się w odwieczny plan Boży. O tym zamyśle Boga nauczał ich Jezus w Ewangeliach, kiedy mówił o królestwie Bożym: najpierw miało być ono głoszone Izraelowi, zaś ostatecznie zostać otwarte dla wszystkich narodów.