Posłuchaj Ewangelii z komentarzem. Aby pobrać lub słuchać na urządzeniach mobilnych, kliknij TUTAJ.

Utrudzeni i obciążeni codziennością, zbyt często zapominamy, że jako uczniowie Jezusa nie należymy już do siebie. Zjednoczeni z Nim, nie dźwigamy własnych brzemion, ale Jego brzemię, które niepostrzeżenie wnika w każdy skrawek naszej doczesności. Jesteśmy więc w Jego jarzmie. I nie chodzi o to, czy mamy je nieść, ale o to, jak je nieść, aby nie było znojem ponad siły, ale nasycało nas smakiem słodyczy. Tego właśnie uczy Jezus. Pokazuje nam bowiem, że postawa pokory i duchowego uciszenia może zaowocować doświadczeniem ukojenia i lekkości. Kiedy? Gdy w naszym życiu będziemy nie tylko Chrystusa naśladować, ale także głęboko z Nim się jednoczyć. Chodzi więc o to, aby nasz krzyż nieść tak, jak Jego własny – czerpiąc z tego duchową siłę i nadprzyrodzone umocnienie. W rzeczywistości bowiem każdy najmniejszy trud naszego życia ma swój duchowy punkt odniesienia w umęczonym człowieczeństwie Jezusa. Pytanie tylko, czy w cierpieniach mojej codzienności potrafię pokornie adorować Jego cichą mękę.