Bazylika laterańska to najważniejsza świątynia katolicyzmu. Na jej fasadzie widoczny jest napis Omnium Ecclesiarum Urbis et Orbis Mater et Caput, tzn. Matka i Głowa Wszystkich Kościołów Miasta i Świata. Jest ona bowiem katedrą papieży – biskupów Rzymu i zwierzchników całego Kościoła. W przylegającym do niej pałacu od IV wieku znajdowała się pierwsza legalna siedziba papiestwa.

Giovanni Paolo Pannini uprawiał modne w XVIII wieku tzw. malarstwo wedutowe – czyli tworzył realistyczne, niewielkie pejzaże miejskie, uwieczniając ówczesny wygląd ulic i budowli. Gdyby nie ubrani w stroje z tamtej epoki ludzie, moglibyśmy pomyśleć, że obraz powstał niedawno. Artysta malował bowiem po ostatniej wielkiej zmianie nawy głównej świątyni, jaką było umieszczenie wzdłuż ścian figur przedstawiających dwunastu apostołów. Pozostałe elementy wnętrza zostały wyremontowane lub zmienione w połowie XVII wieku, pod kierunkiem słynnego architekta epoki baroku, Francesca Borrominiego i w takim kształcie możemy je dziś podziwiać.

Identycznie wygląda obecnie zarówno strop, przedstawiający papieskie herby, jak i posadzka, tzw. cosmatesca, wykonana jeszcze w XV wieku w stylu słynnych artystów z rodu Cosmatich. W owalnych plafonach na ścianach, powyżej figur apostołów, wciąż znajdują się malarskie przedstawienia proroków. Nie ma już tylko widocznych na obrazie chorągwi wiszących pod stropem.