Ks. Wojciech Parfianowicz: Modlimy się: „... i za wszystkie dusze w czyśćcu cierpiące”. Czym jest to „duchowe pranie”?

Ks. Janusz Bujak: Dusza w momencie śmierci odłącza się od ciała, staje przed Bogiem na tzw. sądzie szczegółowym. Zanim nastąpi sąd ostateczny na końcu czasów i zmartwychwstanie ciał, już na tym sądzie szczegółowym, zaraz po śmierci, decyduje się nasz los na wieczność. Wtedy wiele dusz, które dostępują zbawienia, musi przejść przez czyściec. Trafiają tam dusze pojednane z Bogiem, w stanie łaski, których grzechy zostały odpuszczone, ale które muszą być jeszcze oczyszczone przez ogień Bożej miłości z pozostałości grzechów, których nie da się odpokutować na ziemi. Grzechy, nawet przebaczone przez Boga i ludzi, pozostawiają konsekwencje, których nie potrafimy sami usunąć. Są to konsekwencje materialne, bo nie da się naprawić każdej krzywdy, i duchowe, bo każdy grzech w jakiś sposób obraża Boga i niszczy nas wewnętrznie.

A czym jest cierpienie w czyśćcu?

Ten ból polega m.in. na świadomości, że jest się grzesznikiem. Stając przed Bogiem, lepiej widzimy naszą słabość i grzeszność. Już tutaj na ziemi wiemy, jak bardzo boli nas duchowo, kiedy zdamy sobie sprawę ze zła, które uczyniliśmy, np. komuś, kogo bardzo kochamy. Wtedy chcemy to jakoś wynagrodzić.