Barbara Gruszka-Zych: 80 lat. Co to jest… – mówi Ksiądz Arcybiskup. No właśnie – co to jest?


Abp Damian Zimoń: To dowód miłosierdzia Boga. Człowiek przy takiej okazji jeszcze bardziej uświadamia sobie, kim jest. Urodzony gdzieś tam, na peryferiach diecezji, w rodzinie z wieloma wadami. Już na początku posługi biskupiej zdałem sobie sprawę, czyim następcą mam zostać – Hlonda, Lisieckiego, Adamskiego, Bednorza. I ja mam stanąć w tym szeregu? Przecież ci moi poprzednicy to byli niesamowici ludzie. Drżałem cały, myśląc, że nie dam rady. 


Kiedy słucham Księdza Arcybiskupa, widzę, że miłość własna zeszła gdzieś na dalszy plan w Księdza życiu. 


Nie jestem wolny od pychy. Ale jak człowiek pobożnie odprawia Mszę św., słucha słowa Bożego, próbuje nad nim rozmyślać, chodzi do spowiedzi, to leczy się w Bogu. On nas chroni przed nami samymi. To nie podlega dyskusji.