Przypadkowo zaangażowałem się w zatrzymanie „edukacji seksualnej” w gimnazjum mojej córki.

Było tak: 11 września b.r. musiałem pójść na zebranie rodziców w 1 klasie gimnazjum, ponieważ moja żona zachorowała. Wybrano mnie tam do Rady Rodziców. Głosowaliśmy nad dziesięcioma uchwałami. Osiem zostało przeczytanych i uchwalonych. Były proste i przeważnie głosowaliśmy wszyscy za uchwaleniem. Dwie ostatnie uchwały dotyczyły „Programu wychowawczego” i „Programu profilaktycznego”. Niestety Pani przewodnicząca nie miała ze sobą tych „Programów”, ale mówiła, że są standardowe i były przygotowywane w zeszłym roku przez poprzednią Radę Rodziców w porozumieniu z Radą Pedagogiczną. Zostaliśmy też poinformowani, że „Ustawa o systemie oświaty” mówi, że programy muszą być przyjęte do 30 września. W związku z tym, że następne nasze spotkanie będzie w połowie października, to dzisiaj powinniśmy je uchwalić. Jeżeli nie uchwalimy, to dyrektor, w porozumieniu z organem sprawującym nadzór pedagogiczny, przyjmie własny program, który może być gorszy.

Wydawało mi się niezręczne to, że mieliśmy głosować nad czymś, o czym nie mieliśmy pojęcia. Poprosiłem, abyśmy te Programy otrzymali e-mailem, a potem zagłosujemy również mail-em.

Otrzymaliśmy maila po czterech dniach, tj. 15 września wieczorem. Tam była informacja, że uwagi powinniśmy wnieść do 18 września. Wydało mi się dziwne, że wysłanie maila zajęło przewodniczącej 4 dni, a my musieliśmy zapoznać się z materiałem i przesłać uwagi w ciągu 3 dni. W związku z tym zacząłem studiować „Programy” bardzo dokładnie.

„Program wychowawczy” był dobry. „Program profilaktyczny” był również dobry, poza jednym wyjątkiem. Na trzeciej stronie były następujące informacje:

  Chciałem otrzymać materiały do programu „Bezpieczniejszy nastolatek”. W związku z tym, że w tabeli napisane jest, że organizują to psycholodzy i pedagodzy, więc poszedłem tym tropem. 16 września poszedłem do poradni psychologiczno-pedagogicznej, która zajmuje się w tym gimnazjum. Uprzejmie poprosiłem o materiały do w/w programu. Pani była zdziwiona, bo niestety nie słyszała o tym programie, mimo że nadzoruje to gimnazjum od kilkunastu lat. Pokazałem jej tabelkę, w której napisane jest, że to organizuje psycholog i pedagog. Przejrzała tabelkę i powiedziała, że według tego co widzi, to „Program” ten może przynieść więcej szkody niż pożytku. W związku z tym, że ona nadzoruje szkolnych psychologów i pedagogów, zaprosiła mnie na spotkanie z nimi następnego dnia. Niestety psycholog szkolny też nie udostępnił mi materiałów do tego programu. 16 września poprosiłem o analizę „programu edukacji seksualnej” przez eksperta zewnętrznego. 17 września otrzymałem mailem merytoryczną analizę „programu edukacji seksualnej”. W skrócie powiem, że ekspert zewnętrzny bardzo krytycznie ocenił program „Edukacji seksualnej”.

Analizę tę wysłałem do rodziców z klasy i przewodniczącej Rady Rodziców z prośbą o przesłanie do członków RR, którzy mieli sami określić, czy wyślą do swoich klas. Tylko przewodnicząca miała kontakty do pozostałych członków RR. Niestety nie wysłała im tych informacji.

Jeszcze tego samego dnia, 16 września: wieczorem poszukałem w internecie programu „Bezpieczniejszy nastolatek”. Okazało się, że prowadzi go zewnętrzna Fundacja. Poprosiłem ich o materiały, ale niestety do tej pory ich nie uzyskałem, zamiast tego w mailu od Fundacji otrzymałem taką informację: „ Zajęcia prowadzone są metodami interaktywnymi (m.in. burza mózgów, praca w parach, praca w grupach)”. Ciarki mi przeszły po plecach, bo wyobraziłem sobie, że obca osoba robi tam co chce.

Na początku chciałem tylko uzyskać wiedzę na ten temat. Edukacja w sprawach seksualności jest ujęta w ramy przedmiotu „Wychowanie do życia w rodzinie”. Wszystkie wymienione w rubryce „Edukacja seksualna młodzieży” tematy znajdują się w podstawie programowej przedmiotu. Książkę „Wychowanie do życia w rodzinie” widziałem i bardzo podoba mi się kontekst, w którym te tematy są poruszane. To samo chciałem uzyskać od „edukatorów seksualnych” - książkę lub inne materiały. Niestety, trafiłem na blokadę informacyjną, co utwierdziło mnie w przekonaniu, że coś niefajnego jest w tym programie.

Okazało się, że tylko rodzice, którzy złożyli oświadczenie, że nie chcą „Edukacji seksualnej”, mogli dzieci ochronić przed tym. Niestety rodzice nie byli informowani o zajęciach z „Edukacji seksualnej”. Skoro nie wiedzieli, to nie składali oświadczenia, a w związku z tym większość dzieci była poddana temu programowi.

Wtedy odpuściłem. Uznałem, że jest jakaś moc, która promuje ten program i musi to być przeprowadzone. Będąc jednak w szkole złożyłem oświadczenie, że nie chcę aby moja córka była „edukowana seksualnie”. Szkoda było mi tylko dzieci, które będą „edukowane seksualnie”, a ich rodzice nawet nie będą o tym wiedzieli.

Kilka dni potem otrzymałem mail-a od Przewodniczącej RR, że zwołuje nadzwyczajne zebranie RR 30 września (wg Ustawy o systemie oświaty jest to ostatni dzień na uchwalenie programów profilaktycznego i wychowawczego). Na zebraniu okazało się, że żaden z członków Rady Rodziców nie wiedział o „edukacji seksualnej” w szkole!!! Można przyjąć założenie, że w takim razie większość rodziców nie wiedziała o tym programie!!!

Zdałem relację z moich doświadczeń. Stał się cud: Rada Rodziców przegłosowała, że uczestnictwo ucznia w edukacji seksualnej wymaga pisemnej zgody rodzica.

Wcześniej rodzice nie zgłaszali sprzeciwu, bo nie wiedzieli o planach „edukowania seksualnego” ich dziecka. Obecnie, jeśli nie będą o tym wiedzieli i nic nie zgłoszą, to ich dziecko nie będzie „edukowane seksualnie”. Jest to odwrócenie sytuacji o 180 stopni. W ten sposób można uratować większość dzieci przed deprawacją seksualną w szkole.

Jestem zaskoczony nie tym, że wygrałem z „Edukatorami seksualnymi”, ale tym, że wygrana przyszła tak łatwo. Zaskoczyła mnie również pozytywna reakcja zarówno rodziców, dyrektora oraz Rady Pedagogicznej. Jak się tak głębiej zastanowić, to „promotorów edukacji seksualnej” w tej szkole można policzyć na palcach jednej ręki. Trudno mi to pojąć, że kilka osób mogło narzucić większości seksualizację dzieci. Wygrałem bitwę z Goliatem, ale wojna w całej Polsce trwa nadal.

W tej sytuacji mam dwie propozycje dla rodziców w całej Polsce:

1. Przygotowałem „Oświadczenie” (poniżej - do pobrania), które należy złożyć w sekretariacie placówki oświatowej do której chodzą nasze pociechy, np.: przedszkole, szkoła podstawowa, gimnazjum, liceum. Nie ma znaczenia czy obecnie w placówce jest „edukacja seksualna” czy nie. Warto złożyć w każdym przypadku bo to daje gwarancję zabezpieczenia dziecka teraz oraz w przyszłości. To, że dzisiaj nie ma tego programu to nie znaczy, że jutro nie zostanie wprowadzony.

Idealnie byłoby, abyśmy dotarli z „Oświadczeniem” do wszystkich rodziców.

2. Warto też aby odpowiedni rodzice byli wybierani do trójek klasowych oraz Rady Rodziców. Z mojego doświadczenia wynika, że jak ktoś chce, to będzie wybrany. Większość unika prac społecznych. Tylko będąc w Radzie Rodziców możemy mieć realny wpływ na programy wychowawcze i profilaktyczne, w których może być wiele dobrego, ale też złego. Pamiętajmy, że w/w programy są przygotowywane na wiosnę, a uchwalane już przez nową R.R. we wrześniu następnego roku szkolnego. Rodzice muszą patrzeć na to, czego uczą dzieci w placówkach oświatowych, a w szczególności poza tradycyjnymi przedmiotami umieszczonymi w planie lekcji. Największa demoralizacja odbywa się z wykorzystaniem „specjalistów” z zewnętrznych fundacji i stowarzyszeń, którzy nie są kontrolowani w sposób właściwy. Uważam, że te organizacje wymagają głębokiej kontroli rodzicielskiej. Rodzice w prawie polskim mają prawo do wychowania dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami. Nie musimy się poddawać narzuconym przekonaniom innych ludzi.

Andrzej K. (dane autora znane redakcji)