Trwa kolejny turnus wczasorekolekcji dla niepełnosprawnych, chorych i samotnych. Dla kilkudziesięciu wolontariuszy to czas ciężkiej pracy. Przed ośrodkiem, między drzewami dającymi cień, w dzień wspomnienia św. Klary rozpoczyna się Msza św. Czynny udział w liturgii biorą wszyscy, niezależnie od wieku czy ograniczeń organizmu. „Niebo i ziemia pełne są Twej chwały” intonują refren psalmu dwie niepełnosprawne osoby. Po chwili wszyscy ze zdwojoną siłą powtarzają. Dla człowieka zdrowego, w pełni sprawnego – sytuacja ta daje do myślenia, a nawet szokuje. Dlaczego? Okazuje się, że codzienne problemy, narzekania i frustracje są niczym wobec tego, z czym muszą się zmagać podopieczni z Dąbrowicy.

Niepełnosprawność jako łaska?

Przyjechał do Dąbrowicy na wczasorekolekcje z Łukowa. Ma 24 lata. Jest radosny i często się uśmiecha. W rozmowie okazuję się, że jest niezwykle inteligentny. Skończył studia, ale chce pójść jeszcze na germanistykę – tyle tylko, że cierpi na porażenie mózgowe czterokończynowe i zmaga się z wieloma ograniczeniami w codziennym życiu. Urodził się jako wcześniak. Na domiar złego w inkubatorze, w którym go umieszczono, była zbyt mała ilość tlenu – co także zaszkodziło jego zdrowiu.