Wciąż mam sobie za złe każde ze swoich codziennych potknięć i błędów. Mimo ciągłych starań nie potrafię być bohaterką, wzorem cnót i wyrzeczeń. Jestem rozczarowana swoją bezsilnością, swoim nie-niezwykłym człowieczeństwem.

Zawsze zjem o jedno „ciastko” za dużo, nagnę każde ograniczenie, a później wciąż to sobie wyrzucam i żałuję. Wrażliwe sumienie to dobra rzecz, choć kłopotliwa. Jeżeli połączymy je z papieskim „wymagajcie od siebie, choćby inni od was nie wymagali”, czeka nas nie lada zadanie. Zadanie, przygoda i... góra rozczarowań własnymi słabościami. W swojej codzienności potrzebuję działania Ducha, który zamieni moją słabość w siłę. Tylko On to potrafi, tylko Bóg jest bohaterem. Nie ma mi niczego za złe, pomaga w codziennym wybaczaniu sobie błędów i ciągnie mnie na wątłym sznureczku mojego zaufania do góry. Powtarza: „Nie poddawaj się – twój grzech to nie koniec twojej świętości!”, a mówiąc, wyciąga rękę i prowadzi.