W okresie PRL partyjna propaganda przedstawiała wojska sowieckie wkraczające od 1944 r. na tereny Polski jako wyzwolicieli. Rzeczywiście wypierali z naszego terytorium niemieckich okupantów. Jednak równocześnie żołnierze Armii Radzieckiej, za przyzwoleniem swoich dowódców, dopuszczali się na zajmowanych terenach przestępstw i nie ponosili za to żadnej odpowiedzialności. Te fakty w okresie Polski Ludowej były skrzętnie ukrywane, a wiedzę o nich mieli nieliczni, najczęściej ci, którzy sami doświadczyli radzieckiego „braterstwa”. Po odzyskaniu wolności w 1989 r. historycy badają te wydarzenia, publikując prace ukazujące sowieckie zbrodnie w Polsce. Jedną z nich jest wydana w ostatnim czasie przez gdański oddział IPN książka pt. „Armia Czerwona/Radziecka w Polsce w latach 1944–1993”. Ta druga data to rok opuszczenia terytorium Polski przez ostatnich żołnierzy sowieckich.

Przez blisko 50 lat na terenie naszego kraju stacjonowało ok. 65 tys. radzieckich żołnierzy, użytkowali ok. 70 tys. ha terenów, na których znajdowały się m.in. 13 lotnisk i 4 poligony. Publikacja ukazuje falę przestępstw oraz grabieży dokonanych przez „wyzwolicieli” na przykładzie konkretnych miast i powiatów, przede wszystkim na terenach Polski północnej i zachodniej. Na szczególną uwagę zasługują teksty opisujące zachowanie wojsk sowieckich w stosunku do zastanej ludności niemieckiej i polskiej oraz osadników.