Na jakiejś kolejnej gali, na której to samo co zawsze towarzystwo przyznawało sobie odznaczenia (tym razem za szczególne zasługi na rzecz wolności), Jerzy Owsiak popisał się swoistym rozumieniem rzeczywistości. Szef WOŚP-u oświadczył: „Wiara jest prywatną sprawą lekarza, ma do niej prawo, ale nie myślałem, że są lekarze, którzy chcą wiarę połączyć w z wykonywaniem zawodu. Zresztą z żadnym zawodem”. Czym właściwie jest wiara? Ze świeckiego punktu widzenia wiara jest po prostu światopoglądem, który zawiera m.in. przekonania, co jest dobre, a co złe, co czynić należy, a czego unikać. Owsiak ma jakiś światopogląd, w coś wierzy. Czy swoje poglądy skrywa?

Ależ nie! Czego najlepszym przykładem jest Przystanek Woodstock, na którym oferuje młodym nie tylko muzykę, ale przy okazji propaguje określony zestaw przekonań, czyli wiarę. I robi to nie za swoje pieniądze. Pan Bęgowski wierzy, że stał się panią Grodzką, czyli prawdziwą kobietą. Czy ta wiara pozostaje w sferze prywatnej? Ależ skąd! Co więcej, tę wiarę podzielił i usankcjonował ostatnio jakiś sąd, który przecież do żadnych nauk ścisłych się nie odwoływał. Istnieją takie wiary, jak: gejowska, feministyczna, gender itd. Czy pozostają prywatną sprawą ich wyznawców? Wręcz przeciwnie! Wiary te głoszone są zawodowo, za unijne i państwowe pieniądze, przez niektórych polityków, dziennikarzy, nauczycieli, a także lekarzy. Bo oto coś, co przez wieki było chorobą lub zaburzeniem, raptem – w wyniku nie badań, ale głosowania – staje się esencją normalności i samym zdrowiem.

Owsiak tymczasem czepia się lekarzy, którzy przecież nie chcą nikomu narzucać wiary w obecność Pana Jezusa w Eucharystii, ale stwierdzają, iż nie będą przykładać ręki do niszczenia ludzkiego życia, a poczęte dziecko jest właśnie ludzkim, a nie zwierzęcym życiem. Zauważmy że akurat taki pogląd nie jest jakimś wierzeniem, ale faktem empirycznym, który można zademonstrować naukowo. Prof. Chazan, wybitny ginekolog, kieruje się w swej pracy przesłankami, które są dużo bardziej naukowe niż wywody Owsiaka, Grodzkiej czy też Szczuki. Wygląda jednak na to, że warszawski salon po prostu tak sobie ustalił, iż w działalności publicznej można inspirować się każdą wiarą, szczególnie wiarą lewicowo-liberalną, ale nie wiarą w Boga Jezusa Chrystusa, nie wiarą katolicką, nie sumieniem, a nawet nie zdrowym rozsądkiem.