Wyjście z cienia

O tym, jak dorosłe dzieci z rodzin dysfunkcyjnych uczą się rozwijać skrzydła, z ks. Grzegorzem Polokiem rozmawia Szymon Babuchowski

Ks. Grzegorz Polok
kierownik Akademickich Warsztatów Pedagogicznych oraz adiunkt w Katedrze Zarządzania Publicznego i Nauk Społecznych na Uniwersytecie Ekonomicznym w Katowicach. Duszpasterz akademicki ośrodka DA „Zawodzie” henryk przondziono /gn

Szymon Babuchowski: W książce „Rozwinąć skrzydła” przytacza Ksiądz zaskakujące statystyki dotyczące dorosłych dzieci alkoholików (DDA). Stanowią oni aż 40 proc. dorosłych Polaków. Chyba dobrze się maskują?

Ks. Grzegorz Polok: W każdej rodzinie dysfunkcyjnej, nie tylko tej z problemem alkoholowym, otrzymuje się komunikat: nie mówić o problemie. I z tym komunikatem wchodzi się potem w dorosłe życie. Nie mówi się o tym w domu, nie można też mówić na zewnątrz. Ale myślę, że gdyby każdy z nas szczerze zanalizował swoje środowisko i dalszą czy bliższą rodzinę, to dostrzegłby, że przypadki nadużywania alkoholu bądź uzależnienia od niego nie są wcale jednostkowe. Podobnie jest z innymi dysfunkcjami. Wielkim problemem są dziś rozwody. Rozchodzi się już co trzecie małżeństwo. W sensie prawnym, bo są jeszcze rozwody emocjonalne…

Co to takiego?

To taka sytuacja, gdy dwoje ludzi pod względem prawnym jest jeszcze małżeństwem, ale emocjonalnie są dla siebie obcymi ludźmi. Często zasklepili się w jakimś totalnym gniewie, nienawiści i grają dziećmi, wykorzystując je przeciwko drugiemu rodzicowi.

Jak to się stało, że zajął się Ksiądz problemem dorosłych dzieci z rodzin dysfunkcyjnych (DDD)?

Jestem duszpasterzem akademickim i studenci, którzy obdarzyli mnie zaufaniem, przychodzili czasem, by porozmawiać o swoich problemach. Zauważyłem, że mniej więcej jedna trzecia z nich pochodzi z domów dysfunkcyjnych. Opowiadali mi o rozwodach, czy to emocjonalnych, czy prawnych, o chorobie psychicznej jednego z rodziców, nadużywaniu alkoholu, czasem o nadopiekuńczości albo nieadekwatnych wymaganiach.