Na skąpanym w słońcu placu św. Piotra grupka młodzieży śpiewa „Barkę”. Na szyjach biało-czerwone chustki, a w dłoniach róże w tych samych kolorach. Spoglądają pod nogi na płytę, na której widnieje herb Jana Pawła II. Jedna z dziewcząt klęka i zapala znicz. Rozpoczynają modlitwę. Taki widok w tym miejscu nie należy do rzadkości, nie tylko w maju. Jan Paweł II przelał krew w miejscu niezwykle symbolicznym. Tu mieścił się starożytny cyrk Nerona, gdzie za Chrystusa ginęli pierwsi chrześcijanie. Nieopodal ukrzyżowany został św. Piotr. Zaraz po powrocie papieża z kliniki Gemelli pracownicy Watykanu postanowili umieścić na placu wotum dziękczynne za jego ocalenie. Papież poprosił, by w widocznym miejscu powstał wizerunek Maryi Matki Kościoła. – Papież wspomniał, że rok przed zamachem w czasie spotkania z młodzieżą jeden z chłopców zauważył, że na placu św. Piotra nie ma obrazu czy figury Maryi, choć są tam postaci wszystkich apostołów i 140 świętych. Obiecał temu zaradzić – mówi ks. Arkadiusz Nocoń z Kongregacji ds. Kultu Bożego.

Matka wśród apostołów i świętych

Niełatwo było pokonać opór architektów, którzy nie chcieli niczego zmieniać w wyglądzie tego miejsca. Ostatecznie mozaiką przysłonięto jedno z okien Pałacu Apostolskiego. Choć z dołu wygląda niepozornie, to ma ponad 2,5 metra wysokości! Jest to kopia fresku widniejącego na jednej z kolumn dawnej bazyliki konstantyńskiej, który udało się ocalić. – Widniejąca na nim Matka Boża otrzymała tytuł Mater Ecclesiae – Matki Kościoła, na pamiątkę historycznego wydarzenia z 21 listopada 1964 roku, kiedy to w czasie trwającego wówczas Soboru Watykańskiego II Paweł VI ogłosił Maryję Matką Kościoła. Wielkimi i niestrudzonymi orędownikami przyznania Matce Bożej tego tytułu byli biskupi polscy – podkreśla ks. Nocoń. Barwne mundury gwardzistów szwajcarskich i wypolerowane halabardy przyciągają wzrok, gdy przechodzimy przez Bramę Dzwonów.